........
जुनं आणि नवं अशा दोन इमारतींमध्ये हाॅस्टेल विभागलं होतं. आम्ही जुन्या इमारतीत रहायचो. या दोन इमारतिंना फरशा घातलेल्या पायवाटेनं जोडलं होतं. मॅडमची रूम नव्या इमारतीत होती. रात्रीचा राउंड झाला की, दोन्ही इमारतींच्या मुख्य दरांना कुलुपं लावली जायची. चूकून तिकडची मुलगी इकडे किंवा इकडची तिकडे गेलेली असेल आणि मॅडम आलेली समजलं नसेल तर हमखास अडकून पडायला व्हायचं. किंवा कधी कधी मुद्दामच अडकून राहिल्याचं नाटक व्हायचं. आमच्या खोलीत अडकणारयांची संख्या लक्षणीय होती आणि दिवसेंदिवस त्यात भरच पडत होती. त्यातून आम्ही पडलो हुश्शार मुली. मॅडमच्या हातात सापडायला तयार नाही.
पण हर कुत्ते का दिन आता ही है! एक दिवस मॅडम लवकर गेल्या, आम्ही मस्त ट्रॅन्झिस्टर लावून क्रिकेटची काॅमेंट्री ऐकत होतो. सचिन मस्त फाॅर्ममध्ये होता .मॅडम गेल्या असं वाटल्यानं गाफिल होतो, अंगावर पांघरूणं घेउन रेडिओ ऐकत होतो, जवळपास पुस्तकं वगैरे काही नाही आणि अचानकच दार टकटक वाजलं, एका पारूनं उठून बिनधास्त दार उघडलं तर बाहेर साक्षात अटीवर हात ठेवून मॅडम उभ्या. झाली का पंचाईत!
ही त्यांना आत घ्यायला तयार नाही, दारातून फुटाची गोळी द्यायच्या प्रयत्नात आणि आत आम्ही ट्रान्झिस्टर बंद करण्यासाठी पांघरूणाच्या आतून चाचपडत होतो, सगळ्यांनी एकदमच हालचाल केल्यानं तो एव्हढासा ट्रॅन्झिस्टर पांघरुणांच्या आणि उशांच्या ढिगाऱ्यात गायब तर झालाच पण इतका वेळ हळू आवाजात चाललेली काॅमेंट्री कोणाचा तरी हात बटनाला लागल्याने मोठ्या आवाजात ऐकायाला यायला लागली. आता आम्हाला हॅण्डसअप करण्यावाचून पर्यायच राहिला नाही. मॅडम आत आल्या आणि त्यांनी आम्हाला उठून उभं रहायला सांगितलं, आम्ही धडपडत कशाबशा कोणी काॅटवर तर कोणी खाली अशा उभ्या राहिलो. त्याबरोबर काॅटवरची पांघरूणं अर्धी खाली, अर्धी वर अशी लटकायला लागली. मॅडम म्हणाल्या इथे आत्ता रेडिओचा आवाज येत होता, कुठे आहे तो? पटकन द्या नाहीतर मी रेक्टरना सांगेन. आम्ही सगळ्याजणी जिवाच्या अकांतानं काॅट चाचपडायला लागलो रेडिओ सापडेना. मग मॅडम जातीनं शोधकार्यात सहभागी होण्यासाठी सरसावल्या तर त्यांचं पहिलं पाऊल आंघोळिच्या मगात अडकलं(एका पारूचा हा मग होता. तो मग म्हणजे एक छोटी बादलीच होती), त्यातून सावरत पुढे आल्या आणि मगातून पाय काढताना आधार म्हणून दारातल्या फडताळाला पकडलं तर कसा कोण जाणे धक्का लागून लोणच्याचा बाटला खाली पडला. त्याच्याकडे बघताना त्यांना खालच्या कप्यात ठेवलेली घासायची भांडी आणि धुवायच्या कपड्यांचा ढीग दिसला. तिथून अबाऊट टर्न मारेपर्यंत मॅडम ट्रॅन्झिस्टर आणि काॅमेंट्री साफ विसरल्या होत्या. आता त्यांनीच काॅमेंट्री द्यायला सुरवात केली. अगं अगं काय गं हे?मुली नां तुम्ही? उद्या संसाराला लागाल तर अशा रहाणार का? वेळच्यावेळी भांडी घासत जा, कपडे धुवत जा. आणि या इतक्या बाटल्या इथे का ठेवल्यात? अख्ख्या हाॅस्टेलच्या तुपाच्या आणि लोणच्याच्या बरण्या कशाला गोळा करून ठेवल्यात? (ही एक वेगळीच भानगड होती) अगं रूम आहे की कचरा कोंडाळं? रहावतं कसं तुम्हाला? अस म्हणत कशा बशा त्या टेबलपर्यंत पोहोचल्या. आता त्यांना बसा म्हणायचं तर खोलितल्या एकुलत्या एका खुर्चीवर असणाऱ्या फाईलचा ढीग, पुस्तकांचा गठ्ठा आणि ओढण्या, स्कार्फ, रूमाल सलवारी या सगळ्यांच्या प्रेमालाप दूर करणं भाग होतं. सवयीनं नेमकं एकीनं जे नको करायला तेच केलं. तिनं गुड गर्ल बनायच्या नादात खुर्चीवरचा सगळा ढीग उचलून पटकन काॅटच्या कोपऱ्यात फेकला. थंड होत आलेल्या मॅडम पुन्हा बरसो बरसो रे मेघा करत कडाडायला लागल्या. त्यांनी आता कामालाच लावलं. सगळे कपडे घडी घालायला लावले. ते हॅन्गरला लावायला लावले. पुस्तकं जिथल्या तिथे गेली, खोली झाडून साफ झाली. हे सगळं होत असताना तिकडे बिचाऱ्या सचिनची विकेट पडून आपल्या टिमची गळती चालू झाली होती. रेडिओ चालूच होता . आता मॅडमच्या लक्षााात आलं की, त्या कशासाठी आत आल्या होत्या. त्यांनी खबदाडात पडलेला रेडिओ उचलून तो बंद केला. मला म्हणाल्या कोणाचा आहे गं कन्ये हा? मी म्हटलं काय की. आमच्या रूममध्ये होता कोणीतरी ठेवलेला.
मॅडम- असा कसा ठेवला? नियम माहित नाहीत? रेडिओ लावायचा नसतो. आता रेक्टरनी मला विचारलं तर काय सांगू? इतक्यात एव्हढ्या थंडीतही एका पारूची दिमाग की बत्ती पेटली. तिनं घाई घाईत सांगितलं, मॅडम कोणाला माहित नाही पण ,दुपारी मीच हा गावातल्या काकांकडून आणला होता. आम्ही या शहिद व्हायला निघालेल्या भीडूकडे साश्रु नयनांनी बघतच राहिलो. पण तिनं हुशारीला जगात आम्ही कोणी तोंड उघडून माती खाण्यापूर्वी लगबगीत सांगितलं की, "मॅडम आम्हाला क्रिडाच्या बातम्या कव्हर करायला सांगितल्या आहेत. आता आम्ही कुठे जाणार? म्हणून आज अनायचे मॅच होती तर सर म्हणाले रेडिओ ऐका आणि उद्या न्युज आयटम बनवा." अक्षरश: भरून आलं तिच्या हुशारीमुळे. आम्ही हो त हो मिसळण्यात माहिर होतोच. मॅडमची समजूत कशी बशी काढली खरी पण एक धडा मिळाला, अन्ना, चोबीस घंटा चोकन्ना रेहेने का! (छायाचित्र सौ. गुगल)
जुनं आणि नवं अशा दोन इमारतींमध्ये हाॅस्टेल विभागलं होतं. आम्ही जुन्या इमारतीत रहायचो. या दोन इमारतिंना फरशा घातलेल्या पायवाटेनं जोडलं होतं. मॅडमची रूम नव्या इमारतीत होती. रात्रीचा राउंड झाला की, दोन्ही इमारतींच्या मुख्य दरांना कुलुपं लावली जायची. चूकून तिकडची मुलगी इकडे किंवा इकडची तिकडे गेलेली असेल आणि मॅडम आलेली समजलं नसेल तर हमखास अडकून पडायला व्हायचं. किंवा कधी कधी मुद्दामच अडकून राहिल्याचं नाटक व्हायचं. आमच्या खोलीत अडकणारयांची संख्या लक्षणीय होती आणि दिवसेंदिवस त्यात भरच पडत होती. त्यातून आम्ही पडलो हुश्शार मुली. मॅडमच्या हातात सापडायला तयार नाही.
पण हर कुत्ते का दिन आता ही है! एक दिवस मॅडम लवकर गेल्या, आम्ही मस्त ट्रॅन्झिस्टर लावून क्रिकेटची काॅमेंट्री ऐकत होतो. सचिन मस्त फाॅर्ममध्ये होता .मॅडम गेल्या असं वाटल्यानं गाफिल होतो, अंगावर पांघरूणं घेउन रेडिओ ऐकत होतो, जवळपास पुस्तकं वगैरे काही नाही आणि अचानकच दार टकटक वाजलं, एका पारूनं उठून बिनधास्त दार उघडलं तर बाहेर साक्षात अटीवर हात ठेवून मॅडम उभ्या. झाली का पंचाईत!
ही त्यांना आत घ्यायला तयार नाही, दारातून फुटाची गोळी द्यायच्या प्रयत्नात आणि आत आम्ही ट्रान्झिस्टर बंद करण्यासाठी पांघरूणाच्या आतून चाचपडत होतो, सगळ्यांनी एकदमच हालचाल केल्यानं तो एव्हढासा ट्रॅन्झिस्टर पांघरुणांच्या आणि उशांच्या ढिगाऱ्यात गायब तर झालाच पण इतका वेळ हळू आवाजात चाललेली काॅमेंट्री कोणाचा तरी हात बटनाला लागल्याने मोठ्या आवाजात ऐकायाला यायला लागली. आता आम्हाला हॅण्डसअप करण्यावाचून पर्यायच राहिला नाही. मॅडम आत आल्या आणि त्यांनी आम्हाला उठून उभं रहायला सांगितलं, आम्ही धडपडत कशाबशा कोणी काॅटवर तर कोणी खाली अशा उभ्या राहिलो. त्याबरोबर काॅटवरची पांघरूणं अर्धी खाली, अर्धी वर अशी लटकायला लागली. मॅडम म्हणाल्या इथे आत्ता रेडिओचा आवाज येत होता, कुठे आहे तो? पटकन द्या नाहीतर मी रेक्टरना सांगेन. आम्ही सगळ्याजणी जिवाच्या अकांतानं काॅट चाचपडायला लागलो रेडिओ सापडेना. मग मॅडम जातीनं शोधकार्यात सहभागी होण्यासाठी सरसावल्या तर त्यांचं पहिलं पाऊल आंघोळिच्या मगात अडकलं(एका पारूचा हा मग होता. तो मग म्हणजे एक छोटी बादलीच होती), त्यातून सावरत पुढे आल्या आणि मगातून पाय काढताना आधार म्हणून दारातल्या फडताळाला पकडलं तर कसा कोण जाणे धक्का लागून लोणच्याचा बाटला खाली पडला. त्याच्याकडे बघताना त्यांना खालच्या कप्यात ठेवलेली घासायची भांडी आणि धुवायच्या कपड्यांचा ढीग दिसला. तिथून अबाऊट टर्न मारेपर्यंत मॅडम ट्रॅन्झिस्टर आणि काॅमेंट्री साफ विसरल्या होत्या. आता त्यांनीच काॅमेंट्री द्यायला सुरवात केली. अगं अगं काय गं हे?मुली नां तुम्ही? उद्या संसाराला लागाल तर अशा रहाणार का? वेळच्यावेळी भांडी घासत जा, कपडे धुवत जा. आणि या इतक्या बाटल्या इथे का ठेवल्यात? अख्ख्या हाॅस्टेलच्या तुपाच्या आणि लोणच्याच्या बरण्या कशाला गोळा करून ठेवल्यात? (ही एक वेगळीच भानगड होती) अगं रूम आहे की कचरा कोंडाळं? रहावतं कसं तुम्हाला? अस म्हणत कशा बशा त्या टेबलपर्यंत पोहोचल्या. आता त्यांना बसा म्हणायचं तर खोलितल्या एकुलत्या एका खुर्चीवर असणाऱ्या फाईलचा ढीग, पुस्तकांचा गठ्ठा आणि ओढण्या, स्कार्फ, रूमाल सलवारी या सगळ्यांच्या प्रेमालाप दूर करणं भाग होतं. सवयीनं नेमकं एकीनं जे नको करायला तेच केलं. तिनं गुड गर्ल बनायच्या नादात खुर्चीवरचा सगळा ढीग उचलून पटकन काॅटच्या कोपऱ्यात फेकला. थंड होत आलेल्या मॅडम पुन्हा बरसो बरसो रे मेघा करत कडाडायला लागल्या. त्यांनी आता कामालाच लावलं. सगळे कपडे घडी घालायला लावले. ते हॅन्गरला लावायला लावले. पुस्तकं जिथल्या तिथे गेली, खोली झाडून साफ झाली. हे सगळं होत असताना तिकडे बिचाऱ्या सचिनची विकेट पडून आपल्या टिमची गळती चालू झाली होती. रेडिओ चालूच होता . आता मॅडमच्या लक्षााात आलं की, त्या कशासाठी आत आल्या होत्या. त्यांनी खबदाडात पडलेला रेडिओ उचलून तो बंद केला. मला म्हणाल्या कोणाचा आहे गं कन्ये हा? मी म्हटलं काय की. आमच्या रूममध्ये होता कोणीतरी ठेवलेला.
मॅडम- असा कसा ठेवला? नियम माहित नाहीत? रेडिओ लावायचा नसतो. आता रेक्टरनी मला विचारलं तर काय सांगू? इतक्यात एव्हढ्या थंडीतही एका पारूची दिमाग की बत्ती पेटली. तिनं घाई घाईत सांगितलं, मॅडम कोणाला माहित नाही पण ,दुपारी मीच हा गावातल्या काकांकडून आणला होता. आम्ही या शहिद व्हायला निघालेल्या भीडूकडे साश्रु नयनांनी बघतच राहिलो. पण तिनं हुशारीला जगात आम्ही कोणी तोंड उघडून माती खाण्यापूर्वी लगबगीत सांगितलं की, "मॅडम आम्हाला क्रिडाच्या बातम्या कव्हर करायला सांगितल्या आहेत. आता आम्ही कुठे जाणार? म्हणून आज अनायचे मॅच होती तर सर म्हणाले रेडिओ ऐका आणि उद्या न्युज आयटम बनवा." अक्षरश: भरून आलं तिच्या हुशारीमुळे. आम्ही हो त हो मिसळण्यात माहिर होतोच. मॅडमची समजूत कशी बशी काढली खरी पण एक धडा मिळाला, अन्ना, चोबीस घंटा चोकन्ना रेहेने का! (छायाचित्र सौ. गुगल)
0 comments:
Post a Comment