मस्त दिवस

....आज सकाळी उठायचा कंटाळा आला होता. तरिही हिय्या करून उठले आणि पंधरा मिनिटात आवरून टेरेसवर धूम ठोकली. (अलिकडे आम्ही टेरेसवरच विकएंड योगा क्लास सुरू केला आहे. एक गुरूजी येऊन शिकवतात आणि अधून मधूनजोक बिकही सांगतात. सक्काळी सक्काळी तेव्हढीच मजा.) तर वर गेले आणि दुसर्‍याच सेकंदाला उठतानाचा कंटाळा गायब झाला. आज चक्क धुकं पसरलं होतं. एरवी डोंगरावरची झाडं, दूरवरचे हायटेन्शनचे टॉवर आणि बाजुच्या रोहाऊसेसची रांग अगदी चित्रासारखी ठळक दिसते आज सगळी मंडळी धुक्याच्या दाटसर कॅंडी फ़्लॉसमध्ये गायब झाली होती. टेरेसवर पाय ठेवला आणि तो ओलसर श्र्वास नाकपुड्यातून थेट मनात आणि डोळ्यातून सगळीकडे पसरत गेला. तोंडातून अगदी सहजणानं आलं,"वॉव्व, चक्क धुकं" (थॅन्कु नवरोजी दामटून उठवून क्लासला पाठवणी केल्याबद्दल. लोळत पडले असते तर दिवसाची ही अशी मस्त सुरवात कशी झाली असती?) सहाजिकच क्लास मस्त झाला. शवासन तर ग्रेट (गुरूजी हे फ़ारच छान करवतात, जवळपास संमोहित अवस्थेत [सेल्फ़ हिप्नॉटिझम] मनातले विचार बाजुला होऊन जो एक नवेपणा मिळतो तो झकास) डोळे उघडल्यावर पुन्हा एकदा तोच नजारा समोर आल्यानं शवासनातली शांतता मनात उतरली. घरी येईपर्यंत तसा उशिरच झालेला होता, आज डब्बा प्रकरण नसल्यानं रमाबाईंनी साहेबांच्या फ़र्माईशीवरून कांदेपोहे अगदी मूडमध्ये येऊन केले होते. त्याचा दरवळ दाराबाहेरच नाकात शिरला, क्या बात है, मिसेस कुलकर्णी तुमचा आजचा दिवस बाप्पाजिंनी अगदी "डिझायनर" करून टाकलेला दिसतोय.....शनिवारची सुट्टी पोरं गाढ झोपेत हसत साजरी करत होती....एरवी ऊठा ऊठाची भुपाळी म्हणत तासभर त्यांना जागवण्यात जातो, आज विचार केला जाने दो, एंजॉय करने दो. माझा मनसोक्त पेपर वाचून झाला आणि मग छोटा हूड रॉबिन दारातून खिदळत बाहेर आला. झोपेतून आज स्वारी न रडता बाहेर म्हणजे झोप झकास झाल्याचं लक्षण.....मग त्याच्या दादासोबत आत जाऊन भरपेट मस्ती (बाय दी वे माझा मुलगा माझ्या मुलिला अजुनही दादाच म्हणतो) करून मंडळी दिवसभर पिडायला फ़ुल्ल चार्ज झाली. सानू सायकल धुवायला खाली गेली तर शमु पण तिचं शेपूट धरून खाली जाण्यासाठी तयार झाला. एरवी अशा धांदलिच्या वेळेत तो खाली जायचा हट्ट धरून बसला की मला जाम वैताग येतो पण आजच्या दिवसाची गोष्टच वेगळी होती. विचार केला की चला आज आपणही खाली जाऊ. सगळा जामा निमा करून आम्ही सायकली धुवायला खाली उतरलो. पोरांनी काय एंजॉय केलं सगळं. शर्मनसाठी तर चक्क सरप्राईजच होतं. एरवी आई पाण्यात खेळू नको म्हणून ओरडत असते आणि आज चक्क पाण्यात खेळायला मुभा मिळाली म्हटल्यावर त्यानंही मापात पाप न करता मनसोक्त सायकल धुवून काढली. थोड्यावेळानं मलाही गंमत वाटून सुरवातिला त्याला मदत म्हणून आणि नंतर त्यात मजा यायला लागली म्हणून सायकल घासून पुसून लख्ख केली. काय मजा आली म्हणून सांगू! कित्ती वर्षांनी सायकल बियकल धुतली!......गेले काही दिवस एकेठिकाणी जरा ठणकावून नकार द्यायचा होता.....नको तिथे मुखदूर्बळपणा दाखवल्यानं नेहमी मी गोत्यात येते....आजच्या दिवसाच्या एनर्जिनं तो नकारही ठामपणानं कळवला आणि वाटलं, अरे कित्ती सोप्पं होतं हे, मी आपली उगाचच धड इकडे ना तिकडे करत हेलपाटत होते. गुड "नकाराचं सामर्थ्य यायला हवं" असले मथळे देऊन छापलेले लेख आठवले आणि नर्मदेतला पाषाण आपण आहोत हे समजलं.....असो. तर आजचा दिवसच इतका छान होता की वाटलं मी आज जे मनात आणेन ते करून दाखवेन.....संध्याकाळी याच मस्त मुडमध्ये चक्क आपणहून पोट्टेकंपनिला मॅगीचे नुडल्स खाऊ घातले. एरवी नुडल्स म्हटले की चवताळणारी मी आज आपणहून ते खाऊ घालतेय म्हटल्यावर पहिल्यांदा सानू जरा बिचकली (माझी आपली शिक्षेची पध्दत आहे, एखादी खुपवेळा सांगुनही नाही ऐकली तर मग आपणही तसंच वागायचं. ही मात्रा बर्‍याचदा लागू पडते) मग मात्र कंपनी तुटून पडली. खाताना म्हणाली की,"ओह, आई आज सॅटरडे ट्रीट म्हणून तू मॅगी केलीस"? (आमच्यात करार झालाय की आठवड्यातले पाच दिवस तिनं मी जी करेन ती भाजी चुपचाप खायची आणि शनिवार, रविवारी तिच्या आवडीच्या भाज्या आणि पदार्थ करायचे).....त्याच आनंदाच्या झटक्यात चक्क मुलांच्या बांबा न मागता चहाही मिळाला. तो पण आश्चर्यचकीत झाला.
 

खिडक्या


............रात्री झोपता झोपता विषय सुचला म्हणून सक्काळी सकाळी लिहायला घेतला तर आता सुरवात कुठून करायची हेच समजेनासं झालंय. कित्ती विचार दाटीवाटीनं उभे आहेत....मी आधी, नाही मी आधी असं चाललंय सगळं........निमित्त कशाचं? तर रात्री झोपताना खिडकी बंद करताना नेहमीप्रमाणे नजर समोरच्या वॉचमनच्या केबिनकडे गेली, तिथे जाग दिसली आणि रोजच्या निश्चिंत मनानं झोपायला गेले.....आणि विचार आला की केवळ त्या खिडकीतून येणार्‍या उजेडाची ही कसली सुरक्षितता?....पण वाटतं खरं निश्चिंत. मग वाटलं की समजा आपल्या घराला खिडकी नसतीच एकही तर??? तर काय झालं असतं? शी, किती बंद बंद कोंडून ठेवल्यासारखं वाटलं असतं.....कित्ती साधी गोष्ट, आपण घर घेतानाही पहिल्यांदा काय बघतो तर खिडक्यांमधला "व्ह्यु"....खिडकी म्हणजे काय आहे मग? तर मोकळा श्र्वास.....खुलेपणाचा मोकळा ढाकळा अनुभव....नाहीतर सगळं बंद बंद असल्यासारखंच वाटलं असतं....आपल्या नेहमिच्या कामातूनच अगदी सेकंदभाराची नजर बाहेर टाकली तरी कित्ती बरं वाटतं, आयुष्य वहातं असल्यासारखं....खरं तर खिडकीतून रोज काही ग्रेट दिसत नसतं...रोजचाच नजारा सगळा... पहाटे येणार्‍या दुधाच्या व्हॅन, त्यांच्यानंतर गाड्या पुसायला येणार्‍या मुलांची लगबग....त्यांचे अगदी ठरलेले कपडे, डोक्याला बांधलेले उलटे रूमाल.....पेपरवाले, दूधवाले, कामवाल्या बायकांची इकडून तिकडे चाललेली धावपळ, चहाच्या कपासोबत, ताज्या वर्तमानपत्रासोबत, भाजी चिरताना, डबा भरताना हात कामात आणि नजर सवयीनं अधून मधून बाहेर......मग सुरू होते शाळेच्या बसची ये-जा.... अगदी मिनिटाच्या हिशोबावर घड्याळाचा काटा सांभाळत येणार्‍या बस आणि त्यात चढणारी मुलं....काही बस येतात आणि निघतात तर काही कर्कश्श हॉर्न वाजवत ताटकळत उभ्या.....वेळेत येणारी बस आणि उशिरा पोहोचणारी तीच मुलं.....हे असंच दहावीपर्यंत चालणार बहुतेक.....नेहमिच्यातला एखादा चेहरा आणि त्याला सोडायला येणारी आई दिसली नाही की डोळे आणि मन नोंद घेऊन ठेवतं.....काय झालं बरं? आज शाळेला का दांडी?....ऑफ़िससाठी धावत पळत बस गाठणारे नेहमिचे "तसे ओळखिचे" चेहरे....सकाळ चढत जाऊन बारा साडेबारापर्यंत सुस्तावते....थोडावेळापुरता तुरळक बसचा, रिक्षांचा आवाज...एखादा खडखडत जाणारा ट्र्क, रिक्षा बोलवण्यासाठी वॉचमनची वाजलेली शिट्टी....चार वाजून दिवस उतरायला लागला की परत परतिची सुस्त धांदल....बसमधून मळलेले, चुरगळलेले युनिफ़ॉर्म घालून उड्या मारून बाहेर पडणारी खिदळती मुलं....हातात भाज्यांच्या पिशव्या सांभाळत त्यांना न्यायला आलेल्या आया.....बसमधून, रिक्षामधून परतणारी ऑफ़िसवाली मंडळी.....खेळायला बाहेर आलेली सुळसुळणारी छोटी छोटी पोट्टे मंडळी.......सायकल, फ़ूटबॉल....हसण्याचे, गप्पांचे आवाज, गाड्यांचे बाईकचे इकडून तिकडे, तिकडून इकडे सततचे येणे जाणे......अगदी रात्री बारा एक वाजेपर्यंत असणारी वर्दळ......हे सगळं डोळ्यातून मनापर्यंत पोहोचतं खिडकीच्या माध्यमातून.....अशी सतत बाहेरच्या जिवंत जगाशी बांधून ठेवणारी ही खिडकीच नसती तर?......
....अशिच आणखी एक बांधून ठेवणारी खिडकी......कॉम्प्युटरवर काम करता करता नजर खालच्या खिडकीत जाते.....कोणी ना कोणी या खिडकीत अधून मधून डोकावत असतं....अगदी भिंतीपलिकडे असणार्‍या मैत्रिणीपासून सातासमुद्रापलिकडच्या मैत्रिणीपर्यंत.....जुन्या शाळुसोबत्यांपासून भावंडांपर्यंत.....मामा, काकांपासून नेटवर ओळख जालेल्या "चिल्लर पिल्लर" पर्यंत.....कोणी ना कोणी घंटी वाजवून हाय हॅलो करत असतं.....कधी मजा मस्ती, कधी हवापाण्याच्या गोष्टी तर कधी अगदी आतला संवाद.....या सगळ्यांशी गप्पा मारता मारता काम कसं युं संपून जातं....काम संपल्यावरही गप्पांचा फ़ड इतका रंगुन जातो की खिडकी बंद करणं अगदी जिवावर येतं.......सगळं मित्रमंडळ एका टिचकीच्या अंतरावर ठेवणारी ही खिडकी कट्टा गप्पांचा फ़ड मस्त रंगवून ठेवते.....रात्री अपरात्री काम करतानाचा एकटेपणा चुटकीत घालवणारं हे मंडळ असं खिडकीतून डोकावत रहातं आणि घड्याळाचा काटा कुठे चाललाय याच्याशी देणं घेणं रहात नाही.....कधी कधी मात्र या खिडकीत कोणी डोकावतच नाही....आलं तरी गप्पा जमत नाहीत.....खिडकी उघडीच असते....सगळे आपल्या कामात व्यग्र असतात....अशावेळेस मिनिटा मिनिटाला कोणी आलं कां म्हणून खिडकीवर टिचकी पडते.....या दोन खिडक्यांत डोकावणं हा दैनंदिनिचा भाग बनलाय......या पोस्टचा अखेर काय असावा म्हणून कधिची विचार करतेय....मग विचार केला की ज्याची सुरवातच नाही केली त्याचा शेवट तरी कशाला? अखेर हा काही ललित लेख वगैरे नाही....मनात डोकावलेले विचार उतरवावेसे वाटले इतकंच......