आमच्या सोसायटीत बॉम्ब.....!!!

दोस्तहो ही घटना नुकतीच घडलेली आहे. म्हणजे अगदी ताजी फ़डफ़डीत आहे. हो, हो, होय. अगदी शिर्षकाबरहुकुम घडलेली आहे. आता बॉम्बची घटना मी अशी उद्गारचिन्ह टाकून लिहितीय म्हणून चक्रावला असाल तर आधीच सांगते की ते तसंच सगळं घडलेलं आहे. ओके, तर साधारण दोन एक आठवड्यांपर्वीची गोष्ट..........वेळ रात्रीची कधीतरीची, आमच्या सोसायटीतल्या रस्त्याच्या बाजुला असणा‍र्‍या फ़्लॅटमधल्या "क" ला गाडी थांबल्याचा आवाज आला....घटना दूर्लक्ष करण्यासारखी असल्यानं (कारण दर अर्ध्या तासाला धावणार्‍या बशांसकट अशा अनेक गाड्या येत जात असल्यानं अशी एखादी गाडी थांबली त्यात दखल घेण्याइतका उत्साह "क" मध्ये नाही) "क"न दूर्लक्ष केलं....वेळ अगदी सकाळची कधीतरीची, "क" चहाचा कप घेऊन टेरेसमध्ये उभी, खाली रस्त्याच्या कडेला उभ्या असणार्‍या एका गाडीजवळ तीन बॅगा, एक हॅण्डबॅग आणि एका कॅरीबॅगचा गोतावळा तिला दिसला. आता इतक्या सकाळी कोण आलं किंवा कोण चाललं याचं स्त्रीसुलभ कुतुहल म्हणून हिनं इकडं तिकडं पाहिलं. कोणीच दिसलं नाही म्हणून उत्सुकता जास्त चाळवली गेली. मात्र नेहमीप्रमाणे सकाळची लगीनघाई असल्यानं ती आत निघून आली. नव‍र्‍याचा डबा देऊन पोराला बाथरूममध्ये उभा करून काहीतरी आणण्यासाठी ती परत टेरेसमधये आली तर सामान जसं होतं तसंच तिथेच. आता मात्र हिच्या डोक्यात संशयाचा किडा वळवळलायला लागला. पहिल्यांदा बॅगा बघितल्याला चांगले दोन तास उलटून गेले तरी त्या जशाच्या तशा बघून काय भानगड असावी असावी? हा विचार डोक्यात घुमायला लागला. अगदीच सहन न झाल्यावर तिनं वॉचमनला विचारलं त्यालाही या बॅगांची काय भानगड ते समजत नव्हतं. एव्हाना अशा बेवारस बॅगा असल्याची बातमी सगळीकडे पसरली होती. बरं गाडीच्या दाराला खेटून असलेल्या बॅगा पाहून बॅगा आणि गाडीचा काहीतरी संबंध आहे याची सगळ्यांची खात्री पटली. गर्दीतल्या कोणी काकांनी गाडी कोणाची आहे याचा तपास करण्याची सूचना केली. आता इतक्या इमारतींमधन ही गाडी कोणाची ते ही रस्त्याच्या बाजुला लावलेली गाडी कोणाची हे कसंशोधायचं याचं कोडं सगळ्यांना पडलं होतं. इतक्यात वॉचमनला आयडियाची शक्कल सुचली. त्यानं गाड्या पुसणार्‍या सगळ्या पोरांना बोलावून ही गाडी कोण पुसतं? असा प्रश्न केला. हातभर अंतर ठेवून पोरं गाडी बघून आली आणि सगळ्यांनीच सांगितलं की आमच्यापैकी कोणीच ही गाडी पुसत नाही. त्यातल्या त्यात एका स्मार्ट पोरानं (याला इथं उभा असणार्‍या सगळ्या गाड्या कोणत्या इमारतीतल्या आहेत हे माहित होतं म्हणे) ही गाडी इथली म्हणजे अख्ख्या सोसायटीतल्या कोणाचीच नसल्याचं छातीठोकपणानं सांगितल्यावर आणखिनच गोंधळ उडाला. आता "क"च्या डोक्यात वीज चमकली, म्हणजे रात्री झुपकन येऊन गाडी थांबल्याचा आणि दारं खटाखट उघल्याचा जो आवाज झालेला होता तो याच गाडीचा होता की काय? यात भर म्हणजे समोरच्या इमारतीतल्या वॉचमननं सांगितलं की मध्यरात्री म्हणे एक रिक्षावाला बराचवेळ संशयास्पदरितिनं रिक्षा थांबवून उभा होता. यानं त्याला हटकलं तर दोघांची बाचाबाची झाली आणि त्यानं भाडं आहे म्हणून आलो आहे असं सांगितलं. मध्यरात्री कोणाचं भाडं याचं उत्तर देणं त्यानं टाळलं आणि तो भर्रकन निघून गेला. रात्रीच्या मंद प्रकाशात त्याचा नंबर टिपून घेणं वॉचमनला जमलं नव्हतं.... आता जमलेल्यांच्या डोक्यात संशयाचं जाळं तयार व्हायला लागलं. सगळेत तर्क जिथल्या तिथे बसत होते. रात्रीचं भाडं लुटलं असेल आणि उरलेलं सामान इथे टाकून रिक्षावाला पसार झालेला असेल यावर बहुतेक सगळ्यांचं जवळपास एकमत झालं. बॅगांची दूरूनच तपासणी करणार्‍या एका काकांच्या ल्क्षात आलं की त्या बॅगांना एअरपोर्टचे टॅग लावलेले होते. त्यावर असणार्‍या मोबाईल नंबरवर फ़ोन लावला तर हा फ़ोन सध्या बंद आहे असं उत्तर मिळालं. झालं! आता मात्र मनात असणार्‍या संशयावर संशयच उरला नाही. सोसायटीच्या सेक्रेटरीला फ़ोन करून सगळा सांगितल्यावर त्यांनी वॉचमनकरवी बॅगा दूर फ़ेकून देण्याविषयी सुचवलं. वॉचमन बॅगा फ़ेकणं दूरच पण त्यांच्याजवळपास फ़िरकायलाही तयार नाही. न जाणो त्यात बॉम्ब वगैरे असेल तर? आता काकालोकच पुढे सरसावले आणि त्यांनी अत्यंत सावधानतेनं सामानासोबतची प्लॅस्टिकची बॅग तपासली. त्यात कपड्यांबरोबरच पुस्तकं आणि एक ट्रान्झिस्टर, घड्याळ होतं. हा नक्कीच काहीतरी घातपाताचा प्रकार असावी की काय अशी शंका सगळ्यांच्याच मनात दाटायला लागली. आता घड्याळात चांगले अकरा वगैरे वाजले होते म्हणजे हा सगळा गोंधळ सुरू होऊनही बराचवेळ झालेला होता. एव्हाना कोणीतरी सरळ पोलिसांना फ़ोन केलेला होता. दूरून पोलिस येताना पाहून सगळे एका बाजुला झाले. पोलिसांनी तिथे जमलेल्यांना माहिती विचारायला सुरूवात केली......सगळेजण आपापलं व्हर्जन उत्साहात सांगत होते.......सगळा घोळका बोलता बोलता गेटपाशी गेला.....आता बॅगांवरून लक्ष उडालं होतं आणि पोलिस काय करतात याची सगळ्यांना उत्सुकता लागली होती.....रस्ता क्रॉस करून साधारण पस्तिशीची कन्यका ????? रात्रीच्याच वेशात (म्हणजे स्लिपरपासून डोक्याच्या क्लिपपर्यंत सगळं अस्ताव्यस्त आणि बिनमॅचिंगचं घालून) फ़राफ़रा आली आणि दोन हातात चार बॅगा उचलून पुन्हा अबाऊट टर्न करून चालायलाही लागली......उपस्थित मंडळी अचंबीत होऊन बघतच राहिली. हा काय प्रकार आहे? आम्ही सगळेस काळपासून नाष्टाबिष्टा न करता इथे डोक्याला कल्हई करत बसलो आहोत आणि आता अचानकच ही बाई येऊन सगळं चंबुगबाळं आवरून आपाण त्या गावचेच नसल्यासारखे दाखवत चक्क निघून जाते म्हणजे काय? अर्थात पोलिसांनी तिला हटकलं आणि थांबवल्यावर तिनं त्याला "येस???" असा केवळ लूक दिला हो....घ्य्या आता, हे म्हणजे रोम जळतंय आणि.....अशातला प्रकार झाला की नाही? तिच्या सोबत असणार्‍या गृहस्थांना काय घडलं असावं याचा बहुदा अंदाज आला असावा. ती मघासची येस लूकवाली कन्यका जशी झोपेतून आल्यासारखी आली तशीच झोपेतच चालल्यासारखी निघून गेली आणि तिच्यासोबतचे गृहस्थ मागे राहिले. गेटपाशी उभा असणारा घोळका पुढे सरसावला आणि पोलिस काय विचारतात आणि नक्की काय भानगड आहे हे जाणून घेण्याच्या कमाल उत्सुकतेनं कानात पंचप्राण आणून उभा राहिला......झालं. संपला की किस्सा. :)) त्या संशयित बॅगा झोपाळलेली कन्यका घेऊन गेली याचाच अर्थ त्यात बॉम्ब नव्हता हा उघडच आहे नां.




बरं बरं ठिक आहे, सांगते काय झालं होतं ते, ती झोपाळलेली सुंदरी होती नां तिचा पतीपरमेश्वर रातीच्याला अम्रेकीला उडाला होता. त्या महान आत्म्यानं जरा ज्यादाच घेतलं होतं....सामानसुमान......तर हिनं एअरपोर्टावर भराभर बाहेर टाकलेलं सामान आणि जास्तीच्या ब्यॅगा (वाचक हो माणसांच्या तीन तीन बॅगा जास्त होतात???कमालच आहे) सोबत आणल्या आणि रात्री परत आल्यावर त्यांनी बॅगा गाडीबाहेर तर काढल्या पण उचलून घरी घेऊन जायच्या विसरल्या....(अग्गो बाई गंमतचाय किनई) आणि गंमत म्हणजे घरी गेल्यावरही साधा अगदी इतकुसा देखिल संशय आला नाही की बाई गं, आपण एअरपोर्टवर घेतलेल्या बॅगा कुठे गेल्या असाव्यात बरं ? (अग्गो बाई कमाल आहे किनई) आणि सगळ्यात भारी गंमत म्हणजे झोप बिप झाल्यावर भल्या पहाटे अकरा वाजता समजलं की; अय्या, काल रात्री आणलेलं सामान तर रस्त्यावरच राहिलं की!!....(टाळ्या) आणि त्याहून भारी गंमत म्हणजे आपल्या गाडीभोती हे सगळे सभ्य लोक जमाव करून काय करतायत याचिही गंमत समजलीच नाही. असो. तर यानिमित्तानं आमच्या सोसायटीतल्या दक्ष नागरिकांचा आणि आपल्या बुडाखाली साक्षात बॉम्ब आहे हे समजल्यावरही ज्यांना ते हलवावसं वाटलं नाही त्यांचा साक्षात्कार झाला. त्याचबरोबर अशा आणीबाणीच्यावेळेस संपर्क साधल्यावर पोलीस तात्काळ धावतात (म्हणजे धावत आपल्यापर्यंत पोहोचतात) हेही समजलं, सर्वात महत्वाची गोष्ट म्हणजे आपला नवरा परदेशी गेल्यावर कितिही भारी दु:ख झालं तरी सोबतचं सामान घरात घेऊन येण्याइतकं दु:ख सावरण्याची मानसिक ताकद प्रत्येकीन अंगी आणली पाहिजे हे समजलं (अग्गो बाई, मी तर नवर्‍याला टाटा बाय बाय केल्यानंतर एकदाही बॅग सोडाच पण रूमाल सुध्दा विसरले नाहिए.....) असो. कोणीतरी म्हणजे तो आपला शाहरूख म्हणून गेलाय नां, "ऐसी बडी बडी शहरों ऐसी छोटी छोटी बाते होती है".


तळ टीप- आग्गो बाई एक गंमत सांगायचीच राहिली. तुम्ही विचार करत असाल नां (नसेलच केला. माहितीय नां तुम्हाला,एकदा सांगायला बसले की मी काही म्हणून काही सांगायचं बाकी ठेवणार नाही. एक वेळ पान संपेल पण तळ टिपा आणि हे मेले कंस काही संपायचे नाहीत.) तर "ती" गाडी सोसायटी आणि परिसरातल्या कोणाचिही नाही असं गाडी पुसणार्‍यांनी छातीठोकपणानं कसं काय सांगितलं? तर गाडीच्या मालकिणबाई इथे राहणार्‍या नव्हत्याच मुळी त्या माहेरवाशिण होत्या.
ओके फ़ायनली संपल्या सगळ्या गंमती. गोष्ट छोटीच होती पण त्यातून जी गंमत दोन तीन तास अनुभवली (लोकांनी) ती शेअर कराविशी वाटली म्हणून हे शब्दांचं भेंडोळं उघडलं बरं.
 

ना नन्नाचा पाढा

वैताग, चिडचिड, फ़्रस्ट्रेशन आणि सगळं काही......अरे एखाद्याच्या नशिबात अडचणी याव्यात म्हणजे किती? गेले कित्येक दिवस बोटं किपॅड बडवण्यासाठी आसुसली होती; पण बाशिंगबळ जड असलेल्या पोरीच्या लग्नात अडचणी याव्यात तशा एकामागोमाग अडचणीच अडचणी. विषय तर किती सुचले होते पण बटणं बडवायचा योग काही केल्या येत नव्हता.
धाकले अंबानी म्हणजे तर रूसल्या जावयाच्या वरताण झालेत. एकवेळ रूसलेल्या नवरदेवाला घोड्यावर बसवता येईल पण अंबानिचा सिग्नल मिळणं कठीण झालंय (सरळ अर्थ काढा, अर्थाचे अनर्थ नकोत). नेटकनेक्टचं डबडं बदललं, आणि लॅपटपचं डोकं भडकल्यासारखी अचानकच हार्डडिस्क उडाली. सगळे यच्चयावत आळशी, चोर आणि महामुर्ख आमच्या राशीत दाटीवाटीनं बसलेले असल्यानं आम्हीही डोक्यावर दगड पडल्यासारखे अशाच लोकांकडे कामांसाठी जातो. लॅपटॉप आपल्याकडे होता याचं विस्मरण जवळपास झालं होतं इक्ते दिवस तो दुरूस्त करणार्‍यानं घेतले. बरं तो आला तर कसा तर डॉनमधल्या स्मृती गेलेल्या शाहरूखसारखा डोकं करकरीत रिकामं असल्यानं पुन्हा बरहा टाका, यांव टाका त्यांव टाका असं करेपर्यंत बरेच दिवस गेले. दरम्यान विषय सुचत होते पण एकतर बालबुध्दी बनलेला कॉम्प्युटर आणि एकामागेएक (सिध्दीविनायकाला लोकं कशी रांग लावून उभी असतात नां तशीच) आलेल्या "डोमेस्टिक अडचणी"......वात आला. सगळ्याचा. एक दिवस भल्या पहाटे साधारण नऊ दहा वाजता सगळं जमून येऊन लिहिण्याचा चानस आला तर कन्यारत्न लाडात येऊन गळ्यात पडताना नेमका अंबानिना धक्का लागला आणि हाय रे दुर्दैवा पुन्हा एकदा पहिले पाढे पंचावन्न....हरिदासाची कथा मूळ पदावर येऊन अनुक्रमे अमुक ठिकाणची ब्रॅन्च तमुक ठिकाणची ब्रॅन्च करत एकदाची बोट सर्व्विस सेंटरच्या धक्क्याला लागली. (इथे पुन्हा एकदा वरचं वाक्य वाचा, तेच ते-सगळे यच्चयावत महामुर्ख, आळशी आणि चोर..वगैरे वगैरे)ती बया म्हणजे, सर्व्हिस ठेसनवाली ....(बायका उगाचच आणि निर्थक अखंड बडबडतात असा तमामत पुरूष मंडळीचा लाड्का आरोप सिध्द करायला बसल्यासारखी ती तारस्वरात आणि उगाचच मारक्या म्हशीसारखी अंगावर आल्यासारखी बोलत होती. देवा कसं व्हायचं रे स्त्री जातीचं)...तर तिनं एक चपटं डबडं हातात दिलं (बाय दि वे, त्याचवेळेस मला समजलं म्हणजे सर्व्हिस ठेसन सुंद्रीनं तसं सांगितलं की म्हणे अशी बिघडलेली यंत्र आपण ज्या स्थितीत त्यांना देतो त्याच स्थितीत ते आपल्याला ते परत करतात. म्हणजे कसं तर आता आमचं यंत्र त्याच्या वॉरंटीत होतं म्हणून मग दुकानवाला पोट्ट्या आमच्या खिशाची दया येऊन म्हणाला की हे म्हणे बदलून दुसरं मिळेल, नवं. तर ते देताना त्याची टोपी आम्ही दिली नाही म्हणून स. ठे. सुं. नं पण टोपी का बदला टोपीसे लेत आम्हाला टोपी न घालताच "नवं" यंत्र दिलं. तिला विचारलं की अगं बाई, हे नवं आहे तर त्याचे बाकीचे अवयव कुठेत? तर म्हणाली तुम्ही जस देता तसं कंपनी तुम्हाला देते. असो. माणून अनुभवातून शिकतो म्हणतात नां, आता पुढच्यावेळेस टोपीच काय हातमोजे, पायमोजेसुध्दा घालून यंत्र दुरूस्तीला देईन) असो. तर दुर्दएवाचे दशावतार म्हणजे रिक्शावाल्याच्या खिशात तीन तीन खेपांचे तीनशे रूपये आणि तीन तीन वेळा त्या स. ठे. सुं. चा किणकिणारा आवाज ऐकूनही हे यंत्र आमच्या लॅपटॉपबरोबर नांदायलाच तयार नाही. तेव्हा नवरोबाला ठणकावून सांगितलं की, "बाबा रे आता बास झालं तुझं हे गाढवी प्रेम आपुनका व्होडाफ़ोनच सही है." आता तुम्ही म्हणाल की हे आधीच नाही का करायचं पण इतकं सरळ असेल तर आमचं नशिब कसं? आमचं धाकटं न्यु अराईव्हल म्हणजे कुंबळे बिंबळेला कोळून प्यायल्यासाखं हातात दिसेल त्या वस्तूला बॉल आणि जमिनिला पिच समजून बॉलिंग टाकत असतं. त्यातून अशी टाकाटाकी करायला त्याला प्रचंड आवडणारी गोष्ट म्हणजे अस्मादिकांचा मोबाईल. मोबाईल टाकून टाकून त्याची इतकी वाट लागली की साक्शात मोबाईलसुध्दा तो मोबाईल आहे हे विसरून गेला. आधी बटणं, मग डिस्प्ले असं करत करत बिचार्‍यानं अखेर बॉडी टाकली. त्यानंतरचा हॅ्ण्डसेट दुसर्‍या कंपनिचा घेतला मारे ऐटीत पण हाय रे रामा त्याच्यावरून नेट कनेक्ट होईना. (लोकांना नेटची हौस किती असते नां) मग अखेर घरात आवरावरी करताना असाच एक जुना सेट सापडला त्यात कार्ड घातलं आणि जोडलं तर जमलं की राव! आत्ता या क्षणाला मला काय लिहू आणि किती लिहू असं झालंय. स्मृती गेलेल्या डॉन्याची स्मृती परत आल्यावर त्याला कसं किती बोलू आणि काय बोलू झालं नां तसंच होतंय. तर मंडळी बर्‍याच दिवसांनी लिहितेय त्यामुळे जरा जास्तच उत्साह फ़ुटलाय. काय चुकलं बिकलं असंल तर माफ़ी करा आणि घ्या सांभाळून.


ता.क. - लॅपटॉपचा पडदा प्रकाशमान झाल्या झाल्या सत्यवान आणि तन्वीबाईंना मस्त ब्लॉगचं बक्षिस मिळाल्याचं वाचलं. लय भारी मंडळी हो! मज्जा. अभिनंदन तुम्हा दोघांचं आणि जिंकलेल्या सगळ्यांच.
 

खो चं उत्तर

तन्वीनं सुरेल खो दिलेल्याला इतके दिवस झाले. पण माझी अवस्थाही तिच्यासारखीच झालेली होती. गाणं कोणतं निवडावं हे ठरवणं प्रचंड मुश्किल काम होतं. मात्र एक नक्की केलं होतं की हिंदीच गाणं निवडायचं. अख्खं युट्युब पालथं घालून झालं. अरे हे तर आपलं जाम आवडतं म्हणत अनेक गाणी डोक्यात घोळवली पण त्यांचं भाषांतर करणं पापच वाटायला लागलं. "शाम से आंख में नमी सी है, आज फ़िर आपकी कमी सी है" अशा गाण्यांच्या वाट्याला जाण्याचं अचाट धाडस या सुरेल खोमुळे करावसं वाटलं आणि "त्या" गाण्यातली "सादगी" तितक्या टेचात उतरवणं शक्य नाही पहिल्याच ओळीत समजल्यावर पायउतार होऊन जरा स्वस्थ बसणं बरं असा विचार केला. मात्र ही उचकी जात नव्हती. एक दिवस अचानकच हे गाणं बुवा कुक्क केल्यासारखं समोर आलं आणि बस्स पुढं सगळं "वेड लागलं मला वेड लागलं" असं झालं. दिवस रात्र हेच विचार सतत डोक्यात. पुन्हा या गाण्यातले शब्दही किती साधे आणि ग्गोड. मग ठरवलं की "ती" भावना आपल्यात कशी झिरपलीय तेच उतरववावं. मूळ गाण्यात तीन कडवी आहेत इथे मी काम जराआटोपतम घेतलंय (नेहमीप्रमाणे गाडी जरा थांबली आहे पण आता पुन्हा थोडं थांबून मग तीसरं कडवं पूर्ण करण्याइतका धीर धरवत नाहीए, सो मंडळी माफ़ी असावी)




बावरा मन

उधाणलेल्या वेड्या मनाच्या आभाळवेड्या आशा
वेड्या वेड्या स्वप्नांच्या मंद धुंद रेषा...


मनबावरी धडधड आणि श्वांसांचे हिंदोळे
बावर्‍या आशेचे एक तोरण कोवळे
कोवळ्या पालवीतला एक धुमारा वेडा
वेड्या वेड्या स्वप्नांच्या मंद धुंद रेषा....

वेड्या श्वासांच्या लयीला एक वेडुला ताल हवा
मोगरीच्या कळ्यांवर डुलणारा मस्त वेडा थेंब हवा
हवाहवासा वेडेपणा करणारा एक शहाणा निमिष हवा
वेड्या वेड्या स्वप्नांच्या मंद धुंद रेषा...


(मी या खेळात लेट लतीफ़ असल्यानं सगळ्यांनी सगळ्यांना खोकवून झालंय मी कोणाच्या पाठीत धपका घालू? श्री ताईला खो देतेय.)

(गुस्ताखी माफ़) ज्या मूळ गाण्यावरून वरचा वेडेपणा करण्याचा मोह झाला ते हे गाणं. "हजारो ख्वाईशे ऐसी" असल्या भन्नाट सुंदर नावाच्या चित्रपटातलं.
Bavra Mann Dekhne Chala Ek Sapna
Bavra Mann Dekhne Chala Ek Sapna



Bavre Se Mann, Ki Dekho Bavri Hain Baatein
Bavre Se Mann, Ki Dekho Bavri Hain Baatein
Bavri Se Dhadkaane Hain, Bavri Hain Saansen
Bavri Si Karwaton Se, Nindiya Door Bhaage
Bavre Se Nain Chaahe, Bavre Jharokhon Se, Bavre Nazaron Ko Takna.
Bavra Mann Dekhne Chala Ek Sapna



Bavre Se Is Jahan Main Bavra Ek Saath Ho
Is Sayani Bheed Main Bas Haathon Mein Tera Haath Ho
Bavri Si Dhun Ho Koi, Bavra Ek Raag Ho
Bavri Si Dhun Ho Koi, Bavra Ek Raag Ho
Bavre Se Pair Chahen, Baavron Tarano Ke, Bavre Se Bol Pe Thirakna.
Bavra Mann, Dekhne Chala Ek Sapna



Bavra Sa Ho Andhera, Bavri Khamoshiyan
Bavra Sa Ho Andhera, Bavri Khamoshiyan
Thartharati Low Ho Maddham, Bavri Madhoshiyan
Bavra Ek Ghooghta Chahe, Haule Haule Bin Bataye, Bavre Se Mukhde Se Sarakana,
Bavra Mann, Dekhne Chala Ek Sapna
 

हे भलते अवघड असते!!!

आईपण निभावायचं आणि तेही डोळस वगैरे ही काय खायची गोष्ट नाही बाबा!! (आता तुम्ही म्हणाल [हे आपलं आम्हीच ठरवायचं]एक तर इक्त्या दिवसांनी उगवल्यानंतर हे काय अचानकच?)तर हुड पोरांचं मदरहुड हे पूर्णवेळाचं काम काही पोस्टायला वेळच उरवत नाही (हे आपलं म्हणायचं बाकी लिहिण्याचा आळस हे खरं कारण, (नवरा ऑफ़िसला जाताना सांगून जातो अमूक वाजता अमूक ठिकाणी ये, म्हणजे त्यानं साडेपाच वाजता बोलवलं असेल तर चार वाजता आवरायला घ्यावं की नाही? (माणशी अर्धा तास या हिशेबाने) आमचं म्हणजे कसं सव्वापाच वाजता आवरून साडेपाच वाजता आटो आटो करत धावायचं मग हटकून उशिर झाल्यावर रिक्षातून उतरतानाच अरे अगदी ऐन निघताना यानं पॉटी केली असं हुकमी कारण पुढे करायचं तसंच हे. असो. तर कंसातून बाहेर मूळ मुद्दा)(नमनाला घडाभर तेल वाहिल्याशिवाय पोस्ट फ़ळत नाही की काय अशी शंका यायला लागलीय मला अलिकडे)तर हे डोळस आईपण म्हणजे सगळी गंमतच आहे. पोरांशी कसं वागायचं आणि कसं नाही याची कसरत म्हणजे हा सगळा बल्ल्या गोंधळ आहे. मी आपले इक्त्या वर्षांच्या अनुभवानंतर काही नियम बनवले आहेत-
१-पोरं काही सांगत असतील तर त्याचा सामान्यपणे जो अर्थ असायला हवा तसा तो कधीच नसतो. म्हणजे उदाहरण लेकीला माझ्यासारखीच लिखाणाची जबरी हौस आतापासून फ़ुटली आहे. आपले जिन्स साक्षात पोरीत उतरलेत म्हटल्यावर कौतुक करणं ओघानं आलंच. थोडा विस्कळीतपण आणि बालसुलभ चुका सोडल्यातर अलिकडे लिखाणाचा पाक जमायला लागलाय. परवा वहितली दोन पानं फ़डफ़डवत माझ्याकडे आली आणि म्हणाली,"आई, बघ मी न्यु स्टोरी लिहिलिय. अबाऊट सिंड्रेला आणि हर किंग" (प्रिन्स नव्हे बरं का!) बरं जमलं होतं सगळं. माझ्या तोंडतून व्वा व्वा ! असं निघणारच होतं तर शेवटच्या वाक्यानं माझा पार लोळागोळा करून टाकला. मला वाटल की "ऍण्ड दे लिव्हड हॅपिली एव्हर आफ़्टर" असं असेल तर त्याऐवजी माझ्या बोल्ड ऍण्ड ब्युटीफ़ूल फ़ुलानं लिहिलं होतं,"दे मॅरिड ऍण्ड गोन फ़ॉर देअर हनीमून" काय दचकला किनई? मी पण अशीच दचकले होते. मुळात हनिमुनची भानगड हिला कशी काय बुवा समजली हा मूळ मुद्दा, त्यानंतर हनिमून म्हणजे नेमकं काय काय हिच्या डिक्यात आहे हा किडा. आता हिला खडसवावं की कसं या विचारात असतानाच माझ्यातली डोळस आणि चतुर आई जागी झाली. मी ते वाक्य मुद्दामच जोरात वाचलं आणि हनीमून शब्दावर मुद्दामच अडखळत तिलाच विचारलं काय गं लिहिलयस हे? त्यावर आता या आईचं काय करायचं असा लूक देऊन "अगं लग्नानंतर हजबंड वाईफ़ कुठे जातात? हनीमूनला नां? मग ते हनीमून आहे" (ओके, चेहरा बालीश आहे म्हणजे हनीमूनची हिची कन्सेप्ट वेगळी असणार असा विचार करून मी जराशी हुश्श)मग तिला म्हटलं हो का? पण असं तुझ्या बुकमधल्या स्टोरीत नसतच लिहिलेलं. पण हनीमूनला म्हणजे कोठे गेले गं? पुन्हा एकदा मघाचचाच लूक फ़ेकून "अगं हनीमून म्हणजे हिलवर वगैरे फ़िरायला जातात, ते पिक्चरमध्ये नाहीत का दाखवत? स्नोमध्ये किंवा सीमध्ये गाणं म्हणतात तसं गं" (ऐ ढिंग टिका टिकाक टिका, हनीमून म्हणजे छान छान ड्रेस घालून डोंगरावर वगैरे केलेला डान्स असतो फ़क्त. बॉलिवुड रोमान्स झिंदाबाद. :) दोन प्रश्नांची उत्तरं एकदमच मिळाल्यानं माझा जीवच नाही तर अडकलेले पंचप्राण भांड्यात पडले गो बाई!) बघा बरं. तिनं गोश्टीत हनीमून हा शब्द वापरला म्हणून मी "आईसुलभ" प्रतिक्रीया व्यक्त केली असती तर? जे सामान्य द्न्यान अजून नव्हतं कदाचित ते मिळालं असतं.
२-आपण केलेले नियम त्यांच्याबरोबरच आपल्यालाही लागू असतात.-आपण कसेही असलो तरिही आपल्या मुलांनी आपल्याला सदगुणांचा पुतळाच असायला हवं असतं. हे आयडियली ओक्के असलं तरिही हे भावी सदगुणांचे पुतळे आपल्याला कधी जमिनीवर आणतील त्याचा नेम नाही. म्हणून नियम बनविताना ते आपल्यालाही झेपले पाहिजेत एव्हढं लक्षात घ्या म्हणजे झालं. उदाहरणार्थ गोरगरिबांना मदत करावी या एका सुविचारानं आम्हाला प्रत्येक सिग्नलवरच्या येणार्‍या प्रत्येक "गरिब" मुलाला, पोटाला पोर बांधलेल्या बाईला, म्हातार्‍या कोतार्‍यांना पैसे द्यावे लागले.
तर तसे मुद्दे बरेच आहेत विस्तारानं पुन्हा कधीतरी.
 

कारण आपण सगळेच प्रेमात पडतो

लाजवाब गाणं, व्हिडिओ. माझ्या आवडत्या गाण्यांपैकी एक. इतक्या सुंदर पावसाळी दिवसाला थॅन्क्यु नको म्हणायला? म्हणूनच हे गाणं.

 

it's the time to...

बघता बघता पिल्लू वर्षाचं झालं की! मग म्हटलं होऊनच जाऊदे एक धमाल मस्ती.













 

सोमणकाका


भुकेल्यावेळेला गरमा गरम अन्न समोर यावं याहून दुसरं सुख नाही, ते अन्न प्रचंड रूचकर असावं हा तर कळस आणि असं अन्न कोणीतरी पाटावर बसवून आयतं आग्रह करकरून वाढावं हा तर सुखाचा परमावधी. बायकांच्याबाबतीत तर अगदी "होय्योहोय्यो"च. दरवर्षी सुट्टीसाठी सांगलीला गेलं की हे सुख अवघ्या हाकेच्या अंतरावर उभं असतं. नरसोबाच्या वाडीला दत्तदर्शनला जायाचं जायाचं म्हणत जाण्याचं आणखी एक कारण आहे इथलं "सोमण भोजनालय". देवदर्शन झालं की सोमणांकडच्या पंगतीला जाऊन बसायचं हे एक रूटिन झालंय. कसलाही बडेजाव नाही की चकचकीत भांड्यांचा देखावा नाही. साध्या ताटांमधून अगदी घरगुती पध्दतीचं सात्विक जेवण मात्र अगदी वाफ़ाळतं ही सोमणांची खासियत आहे. दहाच्या पहिल्या पंगतीला जा नाहीतर दोनच्या शेवटच्या, प्रत्येक पंगतीत वाफ़ाळता वरणभात आणि तव्यावरचीच गरम पोळी ताटात येते. रोज घरात जेवतो तेच वरण भात, आमटी, भाजी, पोळी कोशिंबिरीचं जेवण पण त्याला चव अगदी खास माहेरच्या घरातली. (यासाठी एकदा टाळ्या झाल्या पाहिजेत, म्हणजे माहेरच्या पाण्यातच अशी चव की आई, आजी, मावशी कोणिही पाण्याला फ़ोडणी घातली तरी खाणार्‍यानं ओरपून खाल्लं पाहिजे [ विशेष सूचना-नवरेमंडळींनी याच्याशी सहमत असलंच पाहिजे, पुढच्यावेळेस वाटीतल्या पाण्यात डाळ असावी अशी इच्छा असेल तर]) वाडीला जायचं आणि स्वीट डिश म्हणून इतर काही खायचं याला काही अर्थ नाही. इथे गोड या शब्दाला समानार्थी शब्द आहे, बासुंदी/खवा. वाटी उपडी केल्यावरही क्शणभर विचारकरून ताटात पडते अशी घट्ट बासुंदी....अहाहा महाराजा जिभेचं कैवल्य हो! दुसरं म्हणणं नाही. आता तुम्ही म्हणाल की यात वेगळं काही नाही सगळ्या घरगुती खानावळीत असंच घरगुती जेवण मिळतं. पण थांबा इतरत्र आणि सोमणकाकांचं भोजनालय यात एक मोठ्ठा फ़रक आहे.स्वत: सोमण जातीनं ताटं वाढत असतात आणि अगदी आगत्यानं जेवू घालतात. आग्रह करकरून जेवायला वाढणारा हॉटेलवाला मी तरी अजुनही कोठेही पाहिलेला नाही. (हे जर अनप्रोफ़ेशनल वागणं असेल तर मी म्हणेन काका तुम्ही असेच अनप्रोफ़ेशन रहा)खरं तर त्यांना हॉटेलवाला किंवा खानावळवाला म्हणणंच चुकीचं आहे. ते फ़क्त "वाडीचे सोमणकाका" आहेत. अर्थात काका या शब्दावर जाऊ नका तसे काका म्हणण्याइतके ते वयस्कर नाहीत पण हे प्रेमाचं संबोधन आहे.
गेल्या गेल्या दारातच "तुमची किती माणसं" असं चेहर्‍यावर हसू आणून विचारतात आणि मग सांगतात,"दर्शन झालं? नाही नां, मग दर्शन करून या तोवर तुमची पानं तयार ठेवतो." हे ही वेटिंगच पण सांगण्याची पध्दत किती घरगुती! लोकंही इकडे तिकडे न बघता, त्यांच्या दारातल्या कट्ट्यावरच मस्त गप्पा जमवून बसतात. आपला नंबर आला की पुन्हा स्वत: सोमण आपल्याला बोलवायला येतात. पानावर माणसं बसली की स्वत: वाफ़ाळता भात वाढत प्रत्येकाला आवर्जून पोटभर जेवायची "तंबी" देतात. "काका पोटभर जेवा. आधीच उशिर झालाय आता निवांत खाऊन घ्या", "ताई आजच्या दिवस डाएटिंग विसरायचं काय?","मावशी अहो ती बासुंदीची वाटी ताटाबाहेर काय ठेवलीय? घ्या ती ताटात. एका वाटीनं काही शुगर बिगर वाढत नाही. डॉक्टरला सांगू नका पाहिजेतर." "ए छोट्या दंगा बंद आता ताटात लक्श. आईला जेवून द्यायचं आणि ताटात काही टाकायचं नाही. आवडलेलं न लाजता मागून घ्यायचं" हे असं आग्र्ह करकरून ते शेवटच्या घासापर्यंत वाढत असतात. अखेर मन आणि पोट रल्यावर ढेकरासोबत "अन्नदाता सुखी भव"चा आशिर्वाद नकळत येतो. आजपर्यंत शेकडो, हजारोंनी दिलेल्या या पोटभर आशिर्वादामुळे सोमणांच्या दारापुढची रांग कधिही गेलं तरी कमी झालेली दिसत नाही.

तळ टीप- १-सगळं लक्ष जेवणात असल्यामुळे फ़ोटो काढायचा राहून गेला.
२-लेखाला समर्पक फ़ोटो न सापडल्यानं हा लावला आहे.
३-फ़ोटोवरून गैरसमज नसावा. लेखात वर्णन केलेलं जेवण प्रत्यक्षात जेवून आले आहे.
४-प्रकाशचित्र सौ.-one hot stove
 

टू इज (पसारा) कंपनी



सुट्टी म्हटलं की "आई आता काय करू" आणि "आई भूक" या दोन राक्शसांचा सामना करणं आलं. जरा पंधरावीस मिनिटं एखाद्या खेळात रमतील तर ते नाही. बरं यांचे खेळ म्हणजे ढीगभर पसारा. तो नंतर आवरता आवरेना असा प्रकार होतो. दिवसच्या दिवस पोरं घरात म्हणजे उच्छाद नुसता. त्यांचा तरी काय दोष म्हणा. आपणच त्यांना ढीगभर अटी घालतो, उन्हात खेळायचं नाही, सतत टीव्ही बघायचा नाही, दुपारच्यावेळेत उगाच कोणाच्या घरात घुसून दंगा करत बसायचं नाही मग सतत घरात बसून त्या बिचार्‍यांनी तरी काय करावं म्हणा. मग सुरू होते उचका पाचकी. हे उचक ते उचक असं करत खेळ रंगतात त्यानंतरचा तो पसाराआवरताना चिड चिड होते खरी, पण पोरं डोकेबाजपणानं खेळताना बघितली तरी काय मज्जा येते म्हणून सांगू. त्यातून पोरांना जन्माला घालताना "त्यानं" जणू काही क्रिएटिव्हीटीच्या नळाखालीच उभी केली होती, इतकी यांची डोकी चालतात. आपण दिलेल्या एका खेळातून पोरं जे विविध डोकेबाज खेळ खेळतात त्याला तोड नाही. आता हेच बघा नां सानू-शमुचं "फ़ार्म विले" किती रंगात आलंय. ताईबाईंच्या बरोबरीनं शमुडीसुध्दा कामाला लागलीय. समजत तर काही नाही पण हे उचक ते उचक करत अख्खी खोली खेळण्यानं भरून टाकून किती मदत करतोय बिचारा.


मॅकॅनोमधले ठोकळे वापरून ताईनं बैलगाडी बनवलीय. खेळण्यात बैलोबा नसल्यानं बिचार्‍या गाईला गाडीला जुंपलंय. एरवी कोल्ह्यांपासून शेताचं रक्शण करावं लागतं पण आमच्या शेतात मात्र कोल्हा, गाढव ही दोस्तमंडळी आहेत.
बैलगा्डीी सैर करायला शेतकरीणबाईंबरोबर त्यांचं बाळसुध्दा चालंलय. शेतकरीणबाई म्हणजे ताई (पुढे गाडी हाकणारी) आहे आणि मागे लंगोट घालून पहुडलेलं बाळ म्हणजे शमु आहे. गाडीत जो चाराआहे तो आंब्याच्या पेटीतून आणून आईला (पक्षी अस्मादिकांना)कामाला लावून भारा बांधलेला आहे.
इथंपर्यंतचा खेळ सौहार्दपूर्ण वातावरणात चालला होता पण शमुलाही खेळावसं वाटलं आणि ताईची बैलगाडी (नव्हे गायगाडी) अशी टांगा वर करून पडली. तिचा गोंधळ आणि याचं टाळ्या पिटत तिच्याकडे खिदळत बघणं यात फ़ार्मविले संपलं (एकदाचं आणि हुश्श)

 

आंबाआख्यान





काल झी वर लिमयेकाका आंब्यापासून घरी बनवायच्या रेसपिज दाखवत होते. "आंबा स्पेशल" एपिसोड असल्यानं हाताला लागेल ते पदार्थ आणि आंब्याची पेटी घेऊन आंबा स्पेशल सुरू झाली. पहिल्याचपदार्थात घालायला आपल्या हापूस सोबत ग्लासभर (छोटासाच ग्लास बरं का, ते पटियाला वगैरे नाही (पटियाला: कर्टसी: सिंग इज कींग:)) कसलंस मद्य, मिरच्या, नारळाचं दूध....बाई गं.....अहो हे पदार्थ पाहिले आणि वाटलं या सगळ्याच्या मिश्रणातन जे काही बनू पहातंय ते पहाण्यापेक्षा "पवित्र रिश्ता" बघायला काय हरकत आहे? गेला बाजार निदान सांस भी कभी बहू थी सुध्दा परवडेल.
मला नां कमालच वाटते लोकांची. म्हणजे निरनिराळे पदार्थ करून बघणार्‍यांची. करा की बाबांनो तुम्हाला कशात काय घालायाचं ते घालून काय हवं ते करा. पण या राजस फ़ळाचा हा असा पाण उतारा नका करू. ज्याच्या नुसत्या वासानं छातची निर्वात पोकळी भरून निघावी, ज्याच्या केवळ एका रसाळ तुकड्यानं जिभेचं कैवल्य व्हावं, ज्याच्या दर्शनानंही बेहोश व्हायला व्हावं (ज्याच्या दर्शनानंही किलोभर वजन वाढावं :() त्या आंब्यापुढे इतर पदार्थांची काय मिजास? ज्याच्या नुसत्या असण्यानच इतर घटक पदार्थांचा उ्ध्दार होतो तिथंयाच ्यात त्याच्यात मिसळून त्याला बिचार्‍याला बापुडवाणा का करून टाकतात कोण जाणे?
आईस्क्रीममध्ये आंब्याच्या फ़ोडी इथं पर्यंत ठीक आहे पण भातात आंबा, पिठात आंबा, दूध, दही दगड आणि माती. हे म्हणजे दिसला आंबा की घाल कशात तरी आणि बनव नवी पाककृती असं झालं.
हे असं भाता बितात आंबा घालून काहीतरी बनवण्यापेक्षा मला सोपी कृती माहितिय, मस्त वासाचा गोजिरा आंबा घ्यावा, तो धुवावा (बरं असतं पोरा टोरांना हायजिन बियजिन सांगायला), नंतर (जर पेशन्स असतील तर) सुरी घेऊन आंब्याचे अवघे दोन तुकडे करा(भारी नजाकतीचं काम आहे हो!) (पुन्हा पेशन्स असतील तर) डिश मध्ये हा आंबा घ्या, जवळपास कोणी नाही असं बघा आणि डोळे मिटून हाणा.(जास्तिची आणि अर्थात अगाऊ (पणाची) सूचना- कृपया आंबा खाताना, मोबाईल स्वीच ऑफ़ ठेवा आणि डोअरबेल बंद ठेवा)आंबा खायला इतका सोप्पा असताना त्याला ढवळायचा, शिजवायचा, थापायचा, बडवायचा....सांगितलंय कोणी? मुळात समोर घमघत असलेला आंबा ठ्वून असल्या पाककृती करणार्‍यांचंच मला कौतुक वाटतं. कोठून आणतात इतका पेशन्स वगैरे काय की. आम्हाला म्हणजे साधा पातेलंभर आमरस करायचा म्हटला तरी मनावर, उरावर, जिवावर जडशिळ धोंडा ठेवावा लागतो.आंब्याचा रस काढणार्‍या हातांना मनातल्या मनात हज्जारदा दटावावं तेंव्हा कुठे वाटीत आमरस पडतो. (सोप्पं नाही हं हेसुध्दा)
आजच्या घडीला मला विचाराल की, जगी सर्वसुखी असा कोण आहे? तर त्याचं उत्तर म्हणजे आंबा खाणार्‍यांना (खाऊ शकणार्‍या.) सर्वसु्खीचा किताब द्यायला हवा.
 

फ़ावल्या वेळेत


 

रब ने बना दी जोडी!!


आपल्या हिंदी सिनेमावाल्यांचा एक आवडता संवाद आहे, "जोडीया तो ऊपरवाला बनाता है". आपल्या आजुबाजुला नजर टाकली तर या (न वापरताच जन्मापासूनच गुळगुळीत असलेल्या नव्या पन्नास आणि पंचवीसपैशाच्या नाण्यासारखं)गुळगुळीत वाक्यामधली सत्यता वावरताना दिसेल. तो जो कोणी ऊपरवाला आहे त्याचं "मॅचमेकींग डिपार्टमेंट" सॉलिडच आहे. प्रत्येक नवरा-बायकोच्या जोडीत एक चंमतग सापडेल. म्हणजे नवरा कटकटी असेल तर बायको शांत. बायको पीर्पीर्र करणारी (पिरपिरची सुपरलेटिव्ह डिग्री) असेल तर नवरा कानात बोळे घालून वावरत असल्यासारखा. नवरा हौशी तर बायकोला चिंतांचा डोंगर उपसायला आवडत असणार.(रूकावट के लिए खेद है....)इथे उदाहरण पेरायचा मोह होतोय. लग्नाच्या एका वाढदिवसाला माझ्या ओळखितल्या जोडप्यातल्या नवर्यानं (अरे या नवर्या तला र आणि या योग्य पध्दतिनं लिहायची आयडिया कोणीतरी सांगारे हा नवरा दरवेळेस असा उमटताना पाहून कोण दु:ख होतंय) बायकोला सरप्राईज द्यायच्या उद्देशानं महागडा ड्रेस आणला तर तो पाहिल्यावर बायकोची पहिली प्रतिक्रीय होती-"अगं बाई, आता याला दरवेळेस ड्रायक्लिनला द्यावं लागणार, घरी धुता नाही येणार रे" (नवर्याच्या रोमॅंटिक गिफ़्ट्वर बायकोची इतकी वस्तुस्थितीनिष्ठ प्रतिक्रीया मी तरी अजून ऐकली नाही). बर्याच घरात (पक्षी घराघरात) उलट चित्र असतं. बायकोची महाप्रचंड हौशी असते आणि नवरा डोक्यावर लादी घेऊन वावरत असल्यासारखा थंड. पुन्हा एक उदाहरण पेरण्याचा मोह आवरत नाही. हे अर्थात अस्मादिकांचं आहे. मागे एकदा एका प्रदर्शनात लाकडी राजस्थानी झरोका मला जाम आवडला, म्हटलं घ्यायचा का रे? तर नवरा शांतपणानं म्हणाला, "अगं पण आपली खिडकी तर किती मोठी आहे". यावर त्याच्याकडे हा आला कुठून? असा कटाक्ष टाकून त्याला विचारलं,"तुला काय वाटलं हा एकच झरोका मी आपल्या घराच्या ऍक्च्युली खिडकीला लावणार आहे? बरं तसा लावायचा म्हटला तरी मग मी एकच घेऊया कसा म्हणेन? जितक्या खिडक्या तितके झरोके मागेन नां? पुन्हा आपण फ़्लॅटमध्ये रहातो हवेलीत किंवा स्वतंत्र बंगल्यात नाही. मग हा झरोका खिडकीला लावायला मला हवाय असं तुला वाटलंच कसं" यावर आधिच्याच शांतपणानं (वरून भोळेपणाचा वगैरे आव आणून) हा कसा म्हणतो,"काय नेम बाई तुझा. तुला कसली हौस फ़ुटेल (हो तो हौस फ़ुटली असंच म्हणतो) कोणी सांगावं. कोणत्या तरी साईवर घर सजवायचं काहीतरी पाहिलं असशिल तर मला कसं कळणार"? असो. तर काही जोडप्यात नवर्याला साहसकार्य आवडतं तर बायको आपली जिवाला भिऊन असते. म्हणजे बीचवर गेलं तरी हा आत आता चालत जातो आणि काळजाचे ठोके बिके चुकवत किनार्यावर स्वत:च्या चपला, पर्स आणि नवर्याचे कपडे सांभाळत बसलेली असते. एकाला गतिचं आकर्षण तर दुसर्याला संथ लयिचं, एकाला बोलायला आवडावं तर दुसर्याला गप्प रहायला. या सगळ्या विरोधाभासातसुध्दा एक छानशी लयच असते, म्हणून तर अशी दोन टोकं पकडून असणारी जोडपी वर्षानुवर्षं छान गुण्यागोविंदानं नांदतात. पाण्यात दूरवर चालत जाणार्या नवर्याला माहित असतं की किनार्यावर दोन डोळ्यातलं काळीज आपली अतीव काळजी करत बसलंय म्हणून तर एका टप्प्यावर पावलं किनार्याकडे वळतात. सतत चिंता करणर्या बायकोवर चिडत ती मोकळी व्हावी यासाठी नवरा तिला सुखाचे, आश्चर्याचे धक्के देतच रहातो. निरनिराळ्या हौसांचे (?) झटके येणार्या बायकांच्या नवर्याना ती हौस पुरवण्यात मजाही येतच असते फ़क्त अगं अगं म्हशीसारखा..... प्रकार असतो.
बघा जरा टाका आजुबाजुला नजर आणि शोधा अशा जोड्या.





(citra sau.-weddingabc.net)
 

इमोशनल अत्याचार.....

खरं तर या प्रकटनाला काय शिर्षक द्यावं हेच समजत नव्हतं. अचानकच हे शिर्षक सुचलं आणि डकवुन टाकलं. समजा विसंगत वाटलं तर जरा समजून घ्या म्हणजे झालं. असो, नमनाला अर्धा घडा तेल ओतल्यानंतर मूळ विषयाकडे गाडी वळवायला हरकत नाही (बरं तर बरं हा एक निरूपद्रवी लेख आणि याच्या नमनाला ओतलेलं तेलही व्हर्च्युअल आहे, हेच जर भाजीबाबतीत घडतं तर मी झुरळ दिसल्यावर किंचाळत नाही इतका नवरा घडाभर तेल हा शब्द ऐकुनही किंचाळला असता. नवरयाच्या या तेल द्वेषावर लिहावं काय? असा मोह होत आहे पण तो आत्ता आवरावा हे बरं. घ्या गाडी भरकटली की राव....चला आता कंसातून बाहेर पडून खरंच मूळ विषय सुरू.) हं. तर मूळ विषय तसा कॉम्लिकेटेडबिटेड नाही आणि "त्या" वाहिनिवरच्या (वाहिनिचं नाव आपल्या लेखात घेऊन त्यांची फ़ुकटच टीआरपी वाढवायची नाही असा आमचा नियम आहे)याच नावाच्या तथाकथित रिऍलिटी शो शी तर देणं घेणं काही नाही. काही संबंध असेलच तर तो अर्चना-मानव, झाशिची राणी, बाराबटा चो>>>बिस करोलबाग, छो<<<<टी बहू, अगले जनम मोहे बिटियाही किजो आणि असल्याच सगळ्या छळकुट्यांचा आहे.
प्रत्येक मालिकेआधी एक पाटी येते की यातली पात्रं खोटी आहेत वगैरे अगदी तस्संच या सगळ्याच्या सुरवातिला सांगायचं तर सर्वात महत्वाची गोष्ट म्हणजे मी या मालिका बघत नाही. दुसरी गोष्ट म्हणजे यातून कोणाच्या भावना दुखावण्याचा हेतू नाही (कोणाच्या पक्षी नवरा आणि त्याची आई, बोथ ऑफ़ यु "आय रिअली लव्ह यु").
तर आमच्या घरी नवर्याची आई म्हणजे माझ्या "आई"मुक्कामाला आल्या की झी ची टीआरपी वाढते आणि माझे वडिल आले की ई टिव्हीची. सध्या झी च्या टीआरपी वाढण्याचा सिझन आहे. सकाळी उठल्यावर आपण दात ज्या सवयीनं घासतो किंवा ते घासले नाहीत तर जे फ़िलिंग येतं ते बहुदा आईंना या मालिका नाही पाहिल्या तर येत असावं. असो. माझी काही तक्रार नाही कारण मुळात मी सगळ्याच मालिका पार्ट टाईम जॉब केल्यासारख्या पहाते. म्हणजे जेवण करताना किंवा इतर काही कारणानं टिव्ही लावला आणि साक्षात माझ्या हातात रिमोट असेल तर मी अर्ध्या तासात किमान दहा मालिका बघू शकते. तसं दैवी वरदान मला लाभलेलं आहे. विशेष म्हणजे एके ठिकाणी ब्रेकपर्यंत एखादी मालिका पाहिली की त्याचा शेवट काय, हे समजून घेण्याचा चमत्कारही मला करता येतो. पण आईंचं तसं नाहीए. त्यांना सगळ्या मालिका पहिल्यापासून शेवटपर्यंत त्यात येणार्या ब्रेकसहित पहायला आवडतात. आता यातही माझी तक्रार नाही. तुम्ही म्हणाल तक्रार काहीच नाही तर हे किपॅड्ला बडवणं का? तर त्या नुसत्या मालिका बघत असत्या तर गोष्ट निराळी पण ते सगळ त्या प्रचंड मनाला लावून बिवून घेतात. बरं त्यातून या सगळ्या मालिका रात्री असतात आणि नेमका मालिकाद्वेष्टा नवरा त्याचवेळेस पंगतीला असतो. मग घरात सिन कसा असतो? तर .....
मालिका आहे पवित्र रिश्ता, सिन आहे,वंदुचं अजितशी लग्न झालेलं आहे आणि तिची सासू अर्चना-मानवला रात्री घरी बोलावून त्यांच्या कानफ़ाटात वाजवायला सांगतेय. आई गं. मुळात प्रचंड मेलोड्रामा असणारी ती मालिका आणि त्यातलं ढांग ढां म्युझिक आता ते समोर चाललेलं कमी म्हणून इकडे आमच्या हॉलमध्ये आई प्रचंड इमोशनल तर नवरा प्रचंड इरिटेट झालेला....वंदूची सासू तिला म्हणतेय,"मारो वंदू" अर्चना म्हणतेय "मारो वंदू" वंदू नाही नाही म्हणतेय मागे म्युझिक वाजतंय....हे सगळं दहा पंधरा मिनिटं चाललेलं आहे...आणि इकडे आई म्हणतायत,"या अजितलाच लगावल्या पाहिजेत चार चांगल्या" यावर नवरा,"ए बदला ते, काही तरी बघत जाऊ नका"(अर्चनाच्या बदाबदा वहाणार्या डोळ्यांशी या निष्ठुर नवर्याला काही एक घेणं नाही. जात जाता उगाच आपलां सहन होत नाही म्हणून...अर्चना आणि मुंबई-ठाण्यातल्या जलवाहिन्या यांच्यात साम्य काय????उत्तर सोप्पंय, दोघी सतत बदबदा फ़ुटून वहात असतात) अगले जनम मधल्या लालीवर होणार्या अन्यायानं आईंचा जीव तीळ तीळ तुटत असतो तर याचं आपलं सुरू, कसल्या कसल्या सिरीयल बघता गं? काही तरी चांगलं बघा (म्हणजे काय तर कसल्या तरी मॅचा नाहीतर शेअर फ़िअरचे भाव) ती लाली जातीय न जातीय तर आपली बारा बटातली सिम्मो येते. तिचं तर काय विच्चारूच नका. एखाद्याच्या पत्रिकेतला मंगळ आणि साडेसातीतला शनी वात आणनार नाही एव्व्हढा ताप या बिचारीच्या डोक्याला. आधी बिचारीचं लग्न ठरत नव्हतं तेंव्हा आईंच्या जिवाला ते कधी जमेल याचा घोर, बरं झालं एकदाचं लग्न तर नवरा नेमका "अल्पवयीन". हिच्या मागचे ताप संपायचं नाव घेत नाहीएत आणि आईंच्या जिवाच ताप काही कमी होत नाहीए. त्यात अर्चना काय आणि सिम्मो काय यांच्या वहिन्या म्हणजे नगच आहेत हॅण्ड्वॉशनं हात धुवून या मागे लागल्यात. त्या आल्या रे आल्या की इकडे सुरू, "काय तरी बरी या बायका, असं वागवतंच तरी कसं यांना" इत्यादी इत्यादी. त्यांच्या या प्रत्येक वाक्यानंतर नवरा आपला इमानेइतबारे,"अगं आई ती सिरीयल आहे, बघायची तर शांतपणान बघ, त्यात इतकं गुंतून कशाला बघायला पाहिजे. ते बघून आपल्या डोक्याला ताप करून घ्यायची काही गरज आहे का? त्या एकता कपूरला नाही डोकं आणि तिच्या भंपक सिरीयल बघणार्या तुम्हाला तर अजिबातच डोकं नाही" असं बजावत टीव्ही समोरच काहीतरी खुडबुड करत उभा असतो. इकडे त्या सिम्मोचा रडका चेहरा दिसत नाही म्हणून आईंची घालमेल सुरू होते. हे सगळं इतकं नेमानं घडतं की मला तर सिरीयल बघण्यापेक्षा यांच्या प्रतिक्रीया बघण्यातच जास्त मजा यायला लागली आहे. ही दोघं कमी म्हणून आता माझी बाळीही आज्जीच्या बरोबरीनं या सगळ्या सिरीयल बघत असते. परवा, "आई अजितकाकाचं लग्न झालं" असं ती मला सांगत होती तर नवरा माझ्यासमोर चेहर्यावर भलं मोठ्ठं प्रश्नचिन्ह घेऊन उभा होता. त्याला म्हट्लं अरे ती पवित्र रिश्ताबद्दल बोलतेय तर तडकलाच. म्हणाला आजपासून सगळ्या सिरीयल बघणं बंद करा. त्याच्या चिडचिडीला कंटाळून एक दिवस टिव्हीच लावला नाही तर जेवताना स्वत:च म्हणाला ते तुमचं पवित्र रिश्ता बिश्ता काही नाही वाटतं आज? लाव बरं जरा पुढे काय झालं बघुया. मग काय विचारता पडत्या फ़ळाची आद्न्या. समोर पुन्हा ती अर्चना डोळ्यात गंगा जमुना घेऊन उभी आणि आईंच सुरू झालं,"किती सहनशिल आहे ही, अलिकडच्या मुली अशा असतात तरी का?" यावर लगेच मागून बाण आलाच,"ते सगळ खोटं असतं, बड्बड न करता बघ".........हे असं सुरू आहे सध्या.
 

छोटीशी गुंदाली


 

काही समानार्थी शब्द

आमच्याकडे सध्या समानार्थी शब्दांचं फ़ॅड आलंय. म्हणजे अमुक एखादा शब्द आणि त्याच अर्थाचा आणखी दुसरा शब्द किंवा मराठी पर्यायी शब्द असं सारखं चालू असतं. आज सकाळी कसाबची बातमी वाचताना, म्हणजे त्याची बातमी हे निमित्त, त्यावरून आणखी काही समानार्थी शब्द सापडले....बघा कसे वाटतायत.

कसाबवरून मेंदूयंत्र चालू झाल्यामुळं त्याच्याचपासून सुरवात करूया-

कसाब = राखी सावंत (दोघंही कधी काय बरळतील नेम नाही)

फ़ुटपाथ = मूनवॉक (कोणत्याही शहरातले फ़ुटपाथ हे एकतर फ़रशा उखडलेल्या स्वरूपात असतात नाहीत फ़ेरीवाल्यांनी ग्रस्त असतात त्यामुळे अल्लाद पाय टेकवला न टेकवला करत चालणं हे मूनवॉकपेक्षा वेगळं ते काय? अर्थात हे भारतातल्या पदपथांच्याबाबत आहे इतर देशांचा आम्हाला अनुभव नाही)

कामवालीबाई = धुमकेतू (धुमकेतू कसा दिसला म्हणता म्हणता गायब होतो तशी बाई आली म्हणता म्हणता कधी गायब होईल याचा नेम नाही)

वयवर्ष सात पर्यंतची पोरं = वात

वयवर्ष सातनंतरची पोरं = ऊत

वयवर्षं पाचपंचविशीची पोरं = फ़याम

लग्नाळू पोरं = गुंड्याभाऊ गडबडे

सासू (कोणत्याही जात, प्रांत आणि भाषेतली) = सायलेन्सर उडालेली लॅंब्रेडा

सून = पाण्यात उभा असलेला बगळा (वरवर शांत वाटणारा पण नेमक्या क्षणी टुचुकन चोच मारणारा, मंडळी सौ सुनारकी, एक लोहारकी विसरू नका :))

मुलगा = सोनाराची नळी (नळी फ़ुंकली सोनारे.....बायको असो वा आई कानात काही कुजबुजल्या की त्यांची पाठ फ़िरायच्या आधीच वारं कानाबाहेर गेलेलं असतं त्यामुळे नवरा नावाचा वाय क्रोमोझोम थंड राहू शकतो)

सासरेबुवा = नेहमी २३ अंशावर स्थीर असणारा एसी

हिमेश रेशमिया = नॅसोमिस्ट ड्रॉप्स

ऑफ़िसमधून आलेला नवरा = खराब केबल प्रक्षेपण

दिवसभर घरात असणारी बायको = भांड्यांनी भरलेला ट्ब (भांड्यांनी भरलेला टब उचलताना एकाचवेळेस सगळी भांडी कचकच आवाज करतात....दिवसभर घारत असणारी बायको नवरा घरी आली की एकाचवेळेस अनेक विषयांवर बोलून त्याला जीव नको करते)
 

सानुची Kriएटीव्हिटी

लहान मुलं खेळताना बघणं हा सगळ्यांसाठीच आनंदाचा भाग असतो. त्यांच्या भन्नाट कल्पना बघताना मज्जा येते. आता हेच बघा नां, सानुच्या डॉलहाऊसमधले प्रिन्स आणि सिंड्रेला ज्यु.च्या चाविच्या खेळण्यावरून फ़िरायला चालले आहेत. :) बाय दी वे. सिंड्रेलाचा ड्रेस जरा निरखुन पहा तो ड्रेस म्हणजे सानुच्या ड्रेसची बाही आहे. हे डोकंही बाईसाहेबांचच बरं कां!



 

एकम

नुकतंच मिलिंद बोकिलांचं "एकम" वाचून संपवलं. "शाळा"च्या अगदी वेगळं असं एकम म्हणजे शब्दांचा अर्क आहे. "ऑसम" हा एकच शब्द या कादंबरीसाठी मी वापरेन.

पृष्ठसंख्येचा विचार करता एवढुसं पुस्तक पण प्रत्येक ओळ कशी मस्त झिरपत जाणारी आहे. चहाचे घुटके घेत घेत कप संपवावा तशी ओळन ओळ, शब्द न शब्द वाचत त्यावर रेंगाळत पुस्तक वाचून संपवलं. वाचन वेड्यांसाठी हे पुस्तक म्हणजे ट्रीट आहे.
 

हा घ्या टॅग

बरेच दिवस अंबानिंच्या कृपेनं नेट बंद होतं...मध्ये एक दिव जरा धुकधुकी दिसल्यावर ब्लॉग तपासला तर मला टॅगलेलं दिसलं. त्याची उत्तरं "टायपून" "पोस्टेपर्यंत" दोन दिवस गेले. तर मंडळी १ जानेवारीला लिहायला घेतलेलं आत्ता पूर्ण करून प्रसिध्द करतेय (टाळ्या).

....................................................................................


1.Where is your cell phone?

हा प्रश्न ज्यानं तयार केलाय त्याचा मला भयंकर राग आलाय....नवरा चोविस तासात चोवीस हजार वेळा हाच प्रश्न विचारून जीव नको करतो....परत इथेही त्याच प्रश्नाचं उत्तर द्यायचं? :( असेल बापडा कुठेतरी हॉलबिलमध्ये....किंवा आत बेडवर....किंवा किचनच्या ओट्यावर....बाथरूममध्ये?....बहुतेक टेरेसमध्ये राहिला असेल...किंवा पर्समध्येच असेल, काल बाहेर काढायचा विसरला असेल आणि पर्स मात्र जागच्याजागी म्हणजे कपाटात असेल......किंवा...जाऊदे वाजला की समजेल कुठे आहे ते. विचार करणे न लगे!

2.Your hair?

मस्त काळेभोर आहेत आणि काल रात्री ताजे ताजे बरंगडी झालेत. न्यु इयर साजरं करायला गेलो होतो तिथे केसांवर कलर स्प्रे मारणारा माणूस होता. मग काय उत्साहात बरगंडी कलर फ़वारून घेतला फ़ुकटात. (आता तो धुवायचं काम वाढलं....)

3.Your mother?

..........माझ्या आठवणीत....नेहमीच.....

4.Your father?

....मी लहान असताना सुट्टीसाठी एकही दिवस कुठे पाठवायचे नाहीत आणि आता फ़ोन करायलाही आळस करतात....आमची जाम भांडणं होतात यावरून. पण माझ्या सारख्या मुलिला जन्म दिला यातच त्यांचं सगळं मह्त्म्य आलं की!!!

5.Your favorite food?



कुरकुरीत डोसा...नाही नाही फ़्लपी इडली....गरमागरम वरणभात...शाबुदाण्याची लुसलुशीत खिचडी...गावोगावी मिळणारे सुप्रसिध्द अस्सल टपरीछाप वडापाव.....डॉमिनोजचाच पिझ्झा.....

6.Your dream last night?

मला स्वप्न डेलीसोपसारखी पडतात म्हणजे कालच्या स्वप्नाचा पुढचा भाग आजच्या स्वप्नातसुध्दा दिसतो. पण एक स्वप्न मात्र कित्येक वर्षं पडतंय आणि दरवेळेसच मी तितक्याच तत्परतेनं "नाही नाही हे खरं नव्हतं स्वप्न होतं" असं स्वत:ला समजावत जागी होते. ते स्वप्न म्हणजे उद्या अमूक ढमूक पेपर आहे (जास्त करून तो पेपर इको किंवा ओसीचा असतो) आणि माझ्याकडे त्याची एक ओळही लिहिलेली नाही. मला अर्थात घाम फ़ुटलेला आहे. (हे स्वप्न नवरयाला सांगितलं की तो म्हणतो वेळच्यावेळेस अभ्यास केला की अशी स्वप्न पडत नाहीत. करायचा त्यावेळेस इमानदारीत अभ्यास केला नाहीस आता भोग फ़ळं)

7.Your favorite drink?

सोलकढ, सोलकढी आणि सोलकढीच. इथे नो कनफ़्युजन.

8.Your dream/goal?

भरपूर खर्च करूनही नवरयाचा बॅंक बॅलन्स इनटॅक्ट ठेवायचा.(कठीण आहे नां)


9.What room are you in?

टेरेसमध्ये...अंबानिंच्या किरपेने....घरात कनेक्टिव्हिटी नाही फ़क्त टेरेसमध्ये आहे....तन्वीनं आळशी म्हणून डिवचल्यामुळं चांदण्यात बसून लिहितेय...


10.Your hobby?

सतत बदलत असते पण तरिही बडबड करणे……………..

(सेम पिंच तन्वी...:))

11.Your fear?
अजिबात तयारी नसताना परत एकदा इकॉनॉमिक्सचा पेपर सोडवावा लागणार आहे.....

12.Where do you want to be in 6 years?
माणसांतच.

13.Where were you last night?
आता याचं उत्तर काय द्यायचं? रोज रात्री सभ्य माणसं आपापल्या घरातच असतात नां? (म्हणजे असावीत बहुदा)
14.Something that you aren’t?
फ़ुकटची मुजोरी सहन करू शकत नाही
15.Muffins?
ही भानगड माहित नाही

16.Wish list item?
साऊथ अमेरिका बघायचीय.

17.Where did you grow up?
सांगली

18.Last thing you did?
डायपर बदलला

19.What are you wearing?
गडद पिंक आणि फ़िका पिंक (शी ही काय भाषा झाली????असो. भावना समजून घ्या)

20.Your TV?
सध्या माझ्या कुंकवाच्या मातेचा मुक्काम इथे असल्यानं हर्षवर्धन आणि त्याच्या बायका, अर्चना आणि मानव, लाली, छोट्या, मोठ्या मधल्या, धाकल्या "बहू" थोडक्यात जे जे तापदायक ते सगळं ठणठणा लागतंय, मध्ये मध्ये फ़िलर म्हणून कितरेत्सु, शिनचॆन, मारूकोचेन, मि. बीन ही तापदायक मंडळी आहेतच.

21.Your pets?
नायबा. एकेकाळी कबुतर, माकड, ससा असे प्राणी पाळून झालेत. माकडाच्या एपिसोडनंतर असले प्रकार अजिबात बंद केलेत.

22.Friends?
चिक्कार आहेत. जवळचे म्हणजे अगदी खासमखास अगदी मोजके आहेत पण मित्रमंडळ म्हणाल तर तोटाच नाही. अगदी शाळेपासूनच्या सगळ्यांसोबत आजही व्यवस्थित संपर्कात आहे.

23.Your life?
मस्त आहे की! (कामवाल्या अलिकडे न सांगता फ़ारच दांड्या मारतात ही एक गोष्ट सोडली तर)


24.Your mood?
नेहमिच छान असतो मात्र बिघडला की समोर असेल त्याची धडगत नाही. (तशी मी प्रेमळ बिमळ आहे पण कोणी पंगा घेतला तर मग नादच करायचा नाही....)

25.Missing someone?
हम्म....माझा पुण्यातला सगळा ग्रुप. गेले ते दिन गेले.....टी ब्रेकमध्ये चना जोर गरम खाऊन यायचो ते तर जास्तच मिसिंग. प्रतिभा, आरती, चंद्रन, कौस्तुभ, संगिता (चरचरीत फ़ोडणिची अंबाडीची भाजी, आय लव्ह यु संगिता.), पिल्लू पराग....सगळे सगळे.....

26.Vehicle?
आहे नां मग , काळी काळी कुळकुळीत इंडिका (आम्ही तिला प्रेमाने बिप्स म्हणतो)

27.Something you’re not wearing?
पट्ट्या पट्ट्याचा नाडी लोंबकळणारा लेंगा

28.Your favorite store?
असं काही नाही. मी शॉपोहोलिक आहे (गर्व से कहो हम हिंदू है च्या सेम टू सेम चालीवर) त्यामुळे कॉर्नवरच्या भैय्याच्या छाटछूट किराणामालाच्या दुकानापासून चकाचक ब्रॅण्डेड दुकानांपर्यंत कुठेही "शॉपू" शकते. असं फ़ेव्हरीट बिवरीट काही नाही.

29. Your favorite color?
पिच, मिल्की पिंक, मस्टर

30.When was the last time you laughed?
हे काय आत्ताच दहा मिनिटांपूर्वी

31.Last time you cried?

आज दुपारीच. दातसुध्दा न फ़ुटलेल्या लेकाला भरवताना त्यानं क्रेयॉनचा पुठ्ठा, खेळण्यातल्या सश्याचा कान, गिफ़्ट रॅपरचा तुकडा असं सगळं तोंडात घालून दाखवलं पण खपून केलाला पेज नावाचा पदार्थ फ़ुर्रकन माझ्या तोंडावर (थोबाडावर म्हणू का?) उडवत तो माझ्या कमाल उष्णतेची मोजदाद करत होता. (म्हणजे खरं तर रडणं हा तसा दैनंदिन कार्यक्रम आहे. दोन दोन पोरं शिफ़्टमध्ये या ना त्या कारणानं रडवतच असतात.)
32.Your best friend?
ऑफ़कोर्स नवरा. प्रचंड सहनशिल मित्र आहे माझा. ऑफ़िसमधल्या गोष्टींपासून सटर फ़टर गॊसिपपर्यंत सगळं सहनशिलतेनं ऐकतो वेळप्रसंगी त्यावर सल्ले बिल्लेही देतो.
33.One place that you go to over and over?
प्रशांत पाणीपुरीवाला
34.One person who emails me regularly?
ऑर्कुवरची बरीच मंडळी नियमितपणानं फ़ॉरवर्डस पाठवत असतात बाकी रोज म्हटलं तर ऒफ़िसवालेही करतात.
35.Favorite place to eat?
पुण्यातलं मथुरा, ठाण्यातलं कोर्टयार्ड


आता मी कोणाला टॅगु? कोई है क्या????