दीप्ती नवलच्या अभिनायाप्रमाणे शब्दातपण एक थंडावा आहे. तिच्या कवितातले शब्द शांतपणे कवितेत उतरतात,त्यात धसमुसळेपणा नाही की टोकाच्या भावना नाहीत. तिच्या कविता वाचताना हिमालयातल्या एखाद्या निवांत खेड्यातल्या सुस्त संध्याकाळच फिलिंग येतं.आपल्यात हरवलेले शब्द आणि हळूवार व्यक्त होणारया भावना...
चलो दूर तक
अजनबी रस्तो पे पैदल चले
कुछ न कहे
अपनी अपनी तनहायिया लिये
सवालों कें दायारो से निकलकर
रीवाजो की सरहदो कें परे
हम यू ही साथ चलते रहे
कुछ न कहे
किंवा
जब बहुत कुछ कहने को जी चाहता है ना
तब कुछ भी कहने को जी नही चाहता
किंवा
सर्द! तनहाई की रात
और कोई देर तक चलता रहा
यादों की "बुककल" ओढे...
