फ़णसाचे गरे

लहानपणी झोपायच्या आधी रोज दादां सोबत (वडिल) मी आणि भैया जरा मस्ती करायचो. दिवसभरातला अहवाल देऊन झाला की मग घोड्याला पाणी घाल किंवा बटोबटो सारखे खेळ खेळायचो. तेल लावू तूप लावू करत दादा जेंव्हा हात हातात घेऊन त्यावरून त्यांचे हात फ़िरवायचे तेंव्हा हात छान रगडून निघायचे. त्या आनंदात बटुला म्हणजे मला फ़णसाचे गरे खायलाच मिळायचे नाहीत हे लक्षातच यायचं नाही (बादवे, जाता जाता, हे बटू प्रत्यक्षात भटू असावं का?)  मुळात फ़णसाचे गरे मला फ़ारसे आवडायचे नाहीत त्यामुळे असावं कदाचित, पण गरे न मिळाल्याचं दु:ख कधी झालंच नाही...

कट टू-

२०१७

वेळ रात्रीची.
गोष्टी बिश्टी सांगायची.
जरा हलकी दांडगाई करायची

काल मूड आला बटूबटू खेळायचा. मधे एक दोन वर्षं हा खेळ खेळलोच नव्हतो.

आधी खेळायचो तर शेवटी,'तुम्ही खा सालपट' म्हणलं की नाकाचा शेंडा आणि ओठाचा चंबू एक व्हायचा. 'कट्टी' म्हणून निषेध व्हायचा. मग बट्टी करायला बटूला पुन्हा कोकणात पाठवावं लागायचं. यावेळेस बटू फणसासोबत आंबेही आणायचा आणि हे दोन्ही शमी एकटा खायचा. आईला टुकटुक. सगळं खोटंखोटं पण रूसवा आणि नंतरचं खट्याळ हसणं अगदी खरं ...

तर खूप दिवसानी बटू कोकणातून फणस घेऊन आला. रितीप्रमाणं सगळ्यांना गरे वाटून झाले आणि शर्मनला सालं मिळाली.

पुन्हा एकदा नाकाचा शेंडा गोलगोल झाला. पण यावेळेस ओठाचा चंबू न करता खणखणीत जाब विचारला गेला,' वा गं. एक तर इतक्या मेहनतीनं मी फणस आणला आणि मलाच गरे नाहीत?'

'बरं मग पुन्हा आण फणस'

'मी नाही जाणार आता'

'का?, जा की. यावेळेसचा फणस तू एकटा सगळा खा'

'पेट्रोल वेस्ट होईल. नेक्स्ट टाईम खातो आता'

मी नेहमीप्रमाणेच स्पिचलेस आई.  आणि रिश्ता वोही सोच नयी वगैरे.😀