रोचक रंजक सेरीज





गुप्तहेरांचं कार्य हा सामान्य जनतेसाठी नेहमीच कुतुहलाचा विषय असतो. हिंदीमधे अजूनही टायगरछाप फिल्मी कथाच गुप्तहेरकथा म्हणून खपवल्या जातात, नाही म्हणायला राझीनं चांगला प्रयत्न केला होता पण तो अस्सल नव्हता वाटला,  कुठेतरी फिल्मी खोटेपणा जाणवत राहिला होता. #netflix वरची नवी miniseries  #thespy मात्र खराखुरा अनुभव देते. याची कारणं दोन, एकतर हे कथानक सत्यघटनांवर आधारित आहे आणि यातला हेर लेखकाच्या मेंदूतून आलेला  नाही, तर साठच्या दशकात मोसाद या जगप्रसिध्द संघटनेचा तो हेर होता ज्याच्या फाशीनं जगाचं लक्ष वेधून घेतलं होतं.
साठच्या दशकातलं राजकारणही वेगळं होतं आणि परिस्थितीही. 
इस्त्राइली गुप्तहेर Eli Cohen ची ही सिरियामधल्या हेरगिरीची गोष्ट. मुळात ही कथा एका सामान्य कारकुनाची टाॅपचा गुप्तहेर बनण्याची (जो पुढे जाऊन इस्त्रएलचा नॅशनल हिरो बनला) तर आहेच पण गुप्तहेर बनल्या नंतर सिरियामधे ज्या पध्दतीचं काम त्यानं केलं, त्याची आहे. एखाद्या विशिष्ट ऑपरेशन पुरता मर्यादित नसल्यानं अनेक गोष्टी विस्तारानं येतात,म्हणूनच काही ठिकाणी पुनरावृत्ति वाटली आणि रेंगाळल्यासारखं वाटलं तरिही सेरीज पकड सोडत नाही . 
या सेरीजमधल्या अनेक घटना बातम्यांच्या रूपात तत्कालिन वृत्तपत्रातून जगभरात पोहोचल्या होत्याच त्या कथेतून समोर येतात तेंव्हा आणखिन थरारक वाटतं.
सेरीज एका विशिष्ट कालखंडातली असल्यानं ती मोनोक्रोममधे मांडली आहे.  त्या काळातलं रहाणीमान, घरं, शहरं, माणसांचं दिसणं वागणं हे खूपच  बारकाव्यानं मांडल्यानं ही कथा आपल्याला सहजपणे साठच्या दशकात घेऊन जाते .


सहा महिन्याचा तुटपुंज्या ट्रेनिंगआधारे Eli Cohen नं जो काही धुमाकूळ सिरियामधे घातला होता तो भल्या भल्यांना चकित करणारा आहे.
अजिबात चुकवू नये अशी ही सेरीज नेटफ्लिक्सवर उपलब्ध आहे.
 

फसलेली ट्रीप


#सफरनामा

बरेचदा होतं काय, आपण खूप अपेक्षा ठेवून एखाद्या ठिकाणी जातो आणि तिथे पोहोचल्यावर, 'याचसाठी केला होता अट्टाहास?' असा प्रश्न पडतो.

अलिकडेच म्हणजे मे महिन्यात आम्ही गेल्या अनेक वर्षांपासून बाजूला रहात असलेला डलहौसी, मॅकलाॅडगंज आणि खज्जरचा प्लॅन केला.
हे करतच होतो तर लगे हात अमृतसर आणि चंदीगढही यात करून घेऊ ठरलं.

अमृतसरचं सुवर्ण मंदिर बाघा बोर्डर चांगलं झालं. हाॅटेलही छान होतं. पण पुढे सगळी ट्रीप हळूहळू घसरतच गेली.

डलहौसीचं रिसाॅर्ट एक नंबर होतं, पण तिथे आम्ही संध्याकाळी पोहोचलो . छान सोसेल इतका म्हणजे आपल्या महाबळेश्वरला  मे महिन्यात असतो तितकाच थंडावा होता. रात्री शेकोटी पेटल्यावर दहा पंधरा मिनिटं मजा आली पण (नेहमीप्रमाणे) एक मोठा गुजराती ग्रुप आलेला असल्यानं बाॅलिवुड डीज्जे ओढणी, पतंग आणि ए हालो...त  अडकला. सुरवातीला जे हात पाय हलवले तेवढेच मग डिनरहाॅल गाठावा लागला .
 तेवढी एकच रात्र राहून पुढे खज्जरला गेलो. (खरंतर इथे जास्त दिवस रहायला हवं होतं ही चूटपूट लागली) खज्जरला बघण्यासारखं गुगलवर जितकं आहे त्याहून 50% टक्केही प्रत्यक्षात नाही. दोन तीन तासात हा प्रकार आटपून धरमशालाकडे निघालो.( थंडीच्या कपड्यांची घडीही मोडावी लागली नाही. मुंबईतले उघडेबाघडे कपडे तिथे चालले इतपत उकाडा होता)
एव्हाना बर्फाचा एखादा तरी सुळका बघायला मिळावा म्हणून जीव तरसला होता. धरमशालामधे रिसार्ट जरा बरं असावं आणि ज्यासाठी आपण मुंबईहून हिमाचल गाठतो तो उद्देश्य सफल व्हावा असं वाटत होतं. पण हाय रे कर्मा! स्टाईलिश नावाचं हे हाॅटेल चक्क एका बंद पडलेल्या माॅलमधे होतं.  तरिही आशा न सोडता चेक इन करून खिडकीचा पडदा उघडला तर बाहेर चक्क कचकच गर्दीची ऑलमोस्ट बकाल वस्तीचा नजारा. मी आणि मुलं उदासपणे बसलेले बघून नवरा जाऊन मॅनेजरशी काही बोलून आला आणि मग दू......रवर एक सुळका दिसणारी खिडकी असणारी रूम मिळाली. फार बरा नजारा नव्हताच पण जे आहे ते आहे म्हणत रूम बदलली. या हाॅटेलमधलं उत्तम जेवण वगळता काहीही चांगलं नव्हतं. अगदीच फ्लाॅप शो. संध्याकाळी सहज चक्कर मारायला बाजारही (मालरोड) नसावा?
दुसर्या दिवशी बहुचरूचित मॅकलोडगंज गाठलं पण यानं चांगलीच निराशा केली.  दुसर्या दिवशी तिथली माॅनेस्ट्री बघितली. एकूण परिसर अस्वच्छ, घाणेरडे खरकटे वास असणारा होता. नाही म्हणायला एक टिपिकल तिबेटी खानपान मिळणारं कॅफे सापडलं आणि जिभेचे चोचले तरी शमले. शिवाय इथलं मार्केटही नेत्रसुखद होतं. तांबा, पितळं आणि पंचधातूच्या छान छान गोष्टी इथे होत्या.
त्यानंतर चंदीगढ गाठलं. पूर्वीही एकदा चंदीगढला आलेलो असल्यानं इथल्या मुक्कामाबद्दल खात्री होती. पण जसजसं गाडीनं गावठाणासारखे रस्ते धरायला सुरवात केली तसं अवसान गळायला  लागलं. शेवटी एकदाचं हाॅटेल आलं (नेहमीप्रमाणे चकाचक नाव आणि तारांकित असलेलं) चेक इन करताना स्विमिंगपूलची चौकशी केली (हॉटेलच्या वर्णनात ते होतं म्हणून) तर असं सांगण्यात आलं की स्विमिंगपूल गोव्यातल्या रिसाॅर्टमधे आहे इथे नाही. रूमचा ताबा घेतला, सवयीनं व्ह्यु पहायला पडदा उघडला आणि उरलं सुरलं अवसान गळलं. छोटू  तर अपेक्षाभंगानं रडायला लागला कारण खिडकीपलिकडे खाली चक्क माॅलमधली शोरूम्स दिसत होती. म्हणजे प्रायव्हसी बोंबललीच. कहर अपेक्षाभंग केला या फाईव्हस्टारनं. वर कळस म्हणजे अत्यंत उर्मट स्टाफ (मराठी माणसांकडे तुच्छतेनं बघणारा एक उत्तरभारतीय वर्ग असतो तो) सर्व्हिसचेही बारा वाजलेले. दुर्दैवाने ट्रीपचा सगळ्यात जास्त मुक्काम याच हाॅटेलमधे होता. कधी एकदा आपलं गाव गाठतो असं झालं होतं. (नंतर इथे येऊन खर्याखुर्या स्टार सर्विस देणार्या आणि खरोखरच चकाचक हाॅटेलमधे राहिल्यावर जरा बरं वाटलं)

कबुलीजबाब😁
-वर उल्लेखलेली सगळीच रिसाॅर्टस, हाॅटेल ट्रॅव्हलट्रीपवर आहेत.
-बुकिंग दरम्यान गळयापर्यंत कामात बुडलेलो असल्यानं एजंट आणि ट्रॅव्हलट्रीपवर विश्र्वास ठेवून केलेली बुकिंग भोवली  होती.
- स्टार हाॅटेल्स ही अंधश्रद्धा आहे की काय? असा प्रश्न पडावा अशी वेळ या ट्रीपदरम्यान आली.
-अमृतसरचं रॅडिसन ब्लु आणि डलहौसीचं grand view एक नंबर. ज्यांना इथे रहायचंय त्यांनी डोळे झाकून बुकिंग करा.
   बुकिंग  टीप्स_ डलहौसी grand view- हे डोंगर उतारावर तीन मजली आहे. तळमजल्यावरच्या रूम्स जास्त चांगल्या आहेत.

तुमचे आहेत असे फसलेले अनुभव? कमेण्टमधे जरूर शेअर करा.
 

गल्ली गणपती आणि सिनेमा



गणपतीसमोर फ़िल्मी गाणीच वाजवायचा तो काळ होता. आतासारखी एका गल्लीत दहा बारा मंडळं नसण्याचा तो काळ होता. अवाढव्य दहा दहाफ़ुटी गणेशमूर्ती हा केवळ काही मंडळांचाच मक्ता असण्याचा तो काळ होता. घरचे गणपती गेले की आप्तेष्ट, नातेवाईकांसोबत सार्वानिक मंडळांचे देखावे बघण्यासाठी प्लॅनिंग करुन रात्र रात्र पायपिट करत ते बघण्याचा सोहळा साजरा करण्याचा तो काळ होता. दुपारी निवडणं टिपणं करत वाड्यातल्या बायका आणि संध्याकाळी ऑफ़िसहून आल्यावर चहा घेत गप्पा मारत शेजारपाजारच्या काकांचा देखाव्यांच्या चर्चेचा तो काळ होता. वर्गणी मागायला आलेल्या दादा लोकांना वडिल हटकून विचारत,”यंदा काय देखावा?” त्यावर दादालोक उत्साहानं माहिती पुरवत आणि वडिल लोक त्यांना तितक्याच उत्साहानं सल्ले देत. घरच्या बायापड्यांचा आणि चिल्लरपार्टिचा जिव्हाळ्याचा प्रश्न असायचा,” यावेळेस पिक्चर कोणते दाखवणार” यावर दादालोक कॉलर जरा ताठ करत यादी देत मग ती नावं ऐकून वर्गणी देणार्‍या गृहिणीच्या डोळ्यात चमक यायची.एका वर्गणीत चारपाच सिनेमे बघायला मिळणं ही चैनच होती.
गणपतीचं हे एक मेगा आकर्षण असायचं. गल्लीत व्हिसीआर वर दाखविले जाणारे सिनेमे. तेंव्हा चर्चेत असणारे, नविन आलेले पिक्चर बघायला मिळणं तेही फ़ुकटात ही सुखाची परमावधी असायची. दुसर्‍या दिवशी शाळेत पेंगुळल्या डोळ्यानं गेलं तरिही डबा खायच्या सुट्टीत, काल आमच्या गल्लीत अमूक पिक्चर दाखवला, आज तमूक पिक्चर आहे , अशा गप्पा रंगायच्या. काही गल्लीत अगदी लेटेस्ट पिक्चर असायचे तर काही गल्लीत जरा जुने. लेटेस्टवाले जरा हवेत असायचे, कॉलर टाईट करुन तर जुनेवाले बिचारे.पण एक होतं,कोणिही कोणाच्याही गल्लीत जाऊन पिक्चर बघू शकत असे. किंबहुना,  पाच दिवसातल्या गल्ली बोळातल्या सिनेमांचं टाईम टेबल बघून कोणत्या दिवशी कोणत्या गल्लीत पिक्चर बघायला जायचं याचं प्लॅनिंग व्हायचं. साधारण नऊ वाजता जेवणं खाणं पटापट आवरुन आधी आम्ही पोरं टोरं सतरज्या, तरट असं काखोटीला मारुन गल्लीत जाऊन मोक्याची जागा पटकावून बसायचो. मागून झांकपाककरुन येणार्‍या आया, मावशा,काकवांची जागा धरुन ठेवणं हा एक मोठा पराक्रम करावा लागायचा, तो वेगळाच. कारण एकतर या बायका कधीच वेळेत यायच्या नाहीत आणि मग दुसरी एखादि काकू येऊ बसायला लागली की,” ओ काकी आमच्या आईची जागा पकडलीय तिथं” असं सांगितलं की ती काकू हमखास चार शब्द सुनवायची. झेपेल तितका डिफ़ेन्स करुन शक्य होईल तितकी ही जागा पकडून ठेवणं हे फ़ारच मोठं पराक्रम करण्यासारखं काम होतं. सिनेमा जस्ट सुरु झाला की या बायका घाईत येऊन गर्दीत जागा करुन बसता बसता विचारायच्या,” कधी झाला गं पिक्चर चालू?” मग मघासची ती आपण जिच्याशी वादी प्रतिवादी खेळून दमलेलो असायचो ती काकू जरा सरकल्यासारखं करत आईला जागा देत म्हणायची,” फ़ार काय नाही, आताच पाट्या पडल्यात’ पण कधी कधी सिनेमा बराच पुढे गेल्यावर जर आई आली तर मात्र तिला आधीची स्टोरी कुजबुजत्या आवाजात सांगितलि जायची,” ही व्हिलनची बाई आहे बरं का… ती झिन्तमान आता येईल बघ… अमिताभच्चनची आई म्हणजे ती निरुपाराय आहे… असं धावतं वर्णन केलं जायचं.
एखादी कोणी आली नसेल तर दुसर्‍या दिवशी दुपारच्या वेळेत भाज्या निवडता निवडता, दुपारची शिवणा टिपणाची कामं करता करता स्टोरी सांगितली जायची. या दुपारच्या स्टोरी टेलिंगची एक मस्त आठवण आहे. झालं काय होतं की, सांगलीत तेंव्हा स्वरुप टॉकीज नव्यानं चालू झाल होतं. त्याकाळातलं ते टकाटक टॉकीज (टाकी) होतं. याचा लाल चुटूक मखमलीचा पडदा सिनेमा चालू होण्या आधी अलगद गोल गोल चुण्या होत वर जायचा आणि सिनेमा संपला की खाली यायचा.सिनेमापेक्षा त्या पडद्याचं आकर्षण जास्त असायचं त्यामुळे आम्हाला तो वर जाण्याआधी खुर्चीवर जाऊन बसायचं आणि तो जमिनीला टेकला की मगच खुर्चिवरुन उठायच असायचं. तर अशा या स्वरुपला लावारीस सिनेमा लागला होता आणि घरी दादांना न सांगताच आई मला घेऊन तो सिनेमा बघायला गेली होती. दादांकडे लुब्रेपणा करशिल तर बघ, अशी ताकीद दिल्यानं मी गप्प राहिले होते पण दादांना सगळं सांगायची सवय असल्यानं मी शेवटी म्हणलंच की, दादा आज आम्ही सिनेमा बघितला पण आईनं तुम्हाला सांगायचं नाही असं सांगितलंय (मुलं निरासग असतात, देवाघरची फ़ुलं असतात वगैरे ) झालं. दादांचे चष्म्यामागचे वटारलेले डोळे आणि आईचे खाली झुकलेले पण नंतर माझ्याकडे खाऊ की गिळू असं बघणारे डोळे मी कधीच विसरु शकणार नाही. दुसर्‍या दिवशी दुपारी अर्थातच लावारिसची स्टोरी हा बायकांचा टॉक ऑफ़ द डे. माझी आई प्रचंड भारी स्टोरी टेलर होती. तिची स्टोरी ऐकली की सिनेमा बघायचीच गरज रहायची नाही. (तेंव्हा स्पॉयलर वगैरे काही मानलं जायचं नाही, कारण मुळात बहुतेकांना सरसकट सिनेमे बघायला जमायचं नाही त्यामुळे दुधाची तहान ताकावर भागवली जायची) तिनं स्टोरी सांगायला सुरवात केली… अमताभच्चन हा जिव्हाळ्याचा विषय असल्यानं बायका हातातले गहू निवडायचे विसरून देहभान हरपून स्टोरी ऐकत होत्या… स्टोरी सुरू झाली आणि मी,” आई… ते सांग नं”…असं हळूच म्हणलं, माझ्याकडे दूर्लक्ष करत आईनं स्टोरी चालूच ठेवली…मी अधून मधून नेटानं, आई… ते सांग नं… असं म्हणत राहिले. शेवटी वैतागून आईनं विचारलंच, “काय?” मी उत्साहात (आईनं हे सांगितलं नाही पण माझ्या लक्शात होतं या रुबाबात) सांगितलं की,” अगं तो पडदा असा…खाली आला… ते राहिलंच नं सांगायचं?” यावर काल आईनं खाऊ का गिळू केलेले डोळे आज गुणाकार होत दहा बारा झाले होते. मला अजूनही कळलं नाहीए की आईसकट सगळ्या काकवांना का बरं त्या दिवशी माझा राग आला होता? तर ते एक असो. बॅक टू गणपतीतले पिक्चर, मिस्टर नटवरलाल पासून सदमा पर्यंतचे सगळे सिनेमे त्या छोट्या पडद्यावर आणि रस्त्यावर तरट पसरुन बघितलेत. ना महागड्या पॉपकॉर्नची फ़ुकटची ऐश न एसीतली गुबगुबीत खुर्ची. उलट बरेचदा गणपतीत थंडी असायची कारण त्यावेळेस ठरलेल्या नक्षत्रांना पाऊस पडायचा. आतासारखा अवेळी आणि उतावळा नसायचा तो. मग थंडी असली की घरुन चादर घेऊन जाऊन ती लपेटून तरटावर बसून नेटानं बघितलेले प्यार झुकता नहीं, परिंदा असे सिनेमे आठवले की आता गंमत वाटते. सिनेमा गल्लित आल्यावर लहानपणी गल्लीत पाहिलेले सिनेमे आठवले आणि लिहिल्यावचून रहावलं नाही

#random_cinematic_memories