म्हणलं तर साधीच गोष्ट, पण ती टोचायला लागली की ... किती छोटी मागणी होती माझी की, घरातला जुना झालेला सोफ़ा बदलून नवा घेऊया. पण रामायण-महाभारत केलं अम्मानी. का? तर म्हणे भाईनी, म्हणजे माझ्या सासर्‍यांनी, त्यांच्या पहिल्या पगारात घेतलेला तो सोफ़ा होता. ठीक आहे त्यामागे त्यांच्या इमोशन्स वगैरे आहेत पण मग माझ्या संसारात मी नविन काही घ्यायचंच नाही? खरंतर किती जुना झालाय तो सोफ़ा आणि अगदी ओल्ड फ़ॅशनचा वाटतो. आमच्या फ़्लॅटला तर अगदीच न साजेसा आहे. अम्मांच्या गावच्या बंगल्यात तो खपून जायचा पण इथे, मुंबईत? अवाढव्य वाटतो तो. शंतनू म्हणजे माझा नवरा मुंबईत शिकायला म्हणून आला आणि भाई अचानक हार्ट अटॅकनं गेले. अम्मानी फ़क्त बंगला ठेवला आणि गावची शेतीवाडी सगळं विकून इथं मुंबईत फ़्लॅट घेतला. सगळं विकलं असलं तरिही किचन आणि हा सोफ़ा मात्र अम्मांच्यासोबतच ट्र्कमधून मुंबईत आले. त्यांच्या सुरवातीच्या वनबीएचके मधेही हा सोफ़ा अर्धा हॉल अडवून होता. मी शंतनूसोबत पहिल्यांदा त्याच्या घरी गेले होते तेंव्हाही तो मला खटकला होता. मग आमचं लग्न झालं, आम्ही तो फ़्लॅट सोडून या मोठ्या फ़्लॅटमधे आलो तरिही अम्मांचं किचन आणि सोपा ट्रकमधून आलेच. खरंतर मला या नव्या घरात माझ्या मनासारखं फ़र्निचर करायचं होतं. पण अम्मानी इतका इमोशनल ड्रामा केला की शंतनू मला म्हणाला एक सोफ़ा तर आहे. काय फ़रक पडतो? मला आतून रडायलाच येत होतं. म्हणावसं वाटत होतं की. शंतनू फ़रक पडतो. खूप फ़रक पडतो. माझं अस्तित्वच मला या घरात जाणवत नाही. अम्मांचा टिव्ही, अम्मांचा सोफ़ा, अम्मांच्या कढया आणि झारे...मी कुठं आहे? माझ्या आवडीचा चमचाही नाही या घरात..आणि आमच्या घरी येणारा प्रत्येकजण अम्मांचं तोंड भरून कौतुक करतो,"अम्मा तुम्ही तुमचा सगळा संसार सूनेच्या हातात दिलाय. आपल्या वस्तूतली आशा काढून सुनेच्या हातात वापरायला द्यायला खूप मोठं मन लागतं" कोणी असं म्हणलं की अम्मांच्या चेहर्यावर जिंकल्याचं एक तुपकट स्माईल येतं. ते बघून तर आणखिनच चिडचिड होते. म्हणून म्हणलं नं की, गोष्ट तशी छोटीच आहे, साधीच आहे, पण त्रास होतो....खूप त्रास होतो.
#तिच्या डायरीतलं पान.
